woensdag 28 december 2011

Mijn 2011

Het is nog een béétje vroeg om het jaar af te sluiten, maar 2011 heeft zijn langste tijd wel gehad.


Jammer! Want 2011 was een ge-wel-dig jaar! De enige new year's resolution die ik aan het begin van dit jaar maakte heb ik in alle opzichten waargemaakt. Namelijk dat ik dit jaar me op mezelf en alleen maar op mezelf zou richten. Ik zou met niemand rekening gaan houden en zou helemaal mijn eigen weg gaan. Voor het eerst in mijn leven. En dat is gelukt!

Ik maakte verre reizen. In februari drie weken naar Costa Rica waar ik mijn Braziliaanse vriendin die ik nog ken uit Curaçao, heb bezocht. Ik genoot van de zon, van het strand. Ik maakte een jungletocht en ging zelfs aan een kabelbaan de canopy over. Ik vijzelde mijn Spaans op en ik genoot weer even van het Latino-leven. In oktober twee weken naar Maleisië en Singapore met mijn Surinaamse vriendin die ik eveneens nog uit mijn tropenjaren ken. We struinden door de straten van Kuala Lumpur, aten hete sambal en genoten van het strand van Penang. We maakten een 'vlucht' in de Singapore Flyer en 's avonds gingen we in onze mooiste outfits op de foto voor de adembenemend mooie, verlichte skyline van Singapore.

Halverwege het jaar veranderde ik van baan. Het afscheid bij de gemeente waar ik toen wegging was indrukwekkend, maar het was tijd voor iets nieuws. Ik ging detacheren in financiële dienstverlening en maakte een carrièreboost in banking. Ik kreeg een leaseauto en reed in een half jaar tijd 20.000 kilometer door het hele land. In de zomer voltooide ik projecten in Gorinchem, waar ik een heel leuk vriendengroepje aan over heb gehouden en in Zeeland. Honderden kilometers van huis, maar dat maakte me niets uit. Ik was lekker onderweg, leerde nieuwe mensen kennen en had de tijd van mijn leven.

In juni ging ik naar Brussel. Ik bracht quality time door met mams in het Atomium, bij Manneken Pis en op de Grote Markt. We genoten van de gezellige kleine straatjes, aten mosselen en shopped till we dropped in de Nieuwstraat. In augustus ging ik met vriendin M naar Berlijn. We huurden fietsen en baanden ons een weg door het drukke verkeer van de Duitse hoofdstad om alle bezienswaardigheden aan te doen. Potsdamer Platz, Checkpoint Charly, Unter den Linden, het regeringsgebouw, Brandenburger Tor en natuurlijk de Muur (of tenminste, wat er nog van over is) aan de oostkant van de stad. We spraken belachelijk Duits met elkaar, waardoor we een heel weekend dubbel hebben gelegen van het lachen, waardoor het een tripje werd om nooit te vergeten.

De laatste twee maanden waren ietsje minder leuk, omdat het voor mijn werkgever moeilijk bleek een nieuw project voor me te vinden. Maar de gezellige decembermaand met mijn moeder's verjaardag, een geslaagde kerst en most of all een geweldig energiek concert van Coldplay maakte alles dubbel en dwars goed.

2011 was een topjaar. Het was geweldig. Het hele jaar ging alleen over mij en ik deed precies al die dingen die ik wilde doen, zonder me beperkt of schuldig te voelen. Heerlijk. En ongekend! Voor het eerst in weet ik hoeveel jaar gebeurde er niets vreselijks. Het was alleen maar goed, mooi en positief en ik kan me niet heugen dat ik me ooit zó goed heb gevoeld.

Ik hoop dan ook dat 2012 net zo geweldig als 2011 gaat worden. Een wintersportvakantie, een reisje naar Wenen, een trip naar New York én naar Suriname (in december) staan op de planning. Ik zal in juni dertig worden, wat ik echt een ding vind, maar ik zal dat heuglijke feit niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Life is good. Really good.

Het enige wat nu nog ontbreekt is de cherry on the cake. En ik hoop dat die 'cherry' zich in 2012 ein-de-lijk laat zien!


dinsdag 27 december 2011

KERST. THE DAY AFTER.

En toen zaten de kerstdagen er alweer op!

De tijd vliegt. Door drukte. Het begon afgelopen vrijdag al. Een shop-, eet- en filmdate in Breda met oud-collega’s van mijn eerste detacheringsopdracht van afgelopen zomer. Om half twee zat ik aldaar nog in de kroeg, waardoor ik pas om half vijf ‘s ochtends in mijn nestje lag.


Zaterdags belde broertjelief en zijn we samen nog even de stad in geweest om de laatste kerstinkopen te doen. Die avond - kerstavond - was ik zoals altijd alleen thuis en bestond mijn kerstmaal uit twee dikke, vette frikadellen speciaal (met ketchup!) van de cafetaria en zondags (eerste kerstdag) hebben we met de familie bij mam thuis heerlijk gegourmet en cadeautjes gegeven en gekregen. Het was leuk en gezellig, vooral omdat mijn broers allebei niet sporen en we constant dubbel van het lachen hebben gelegen. De dag eindigde bij de Musketier, waar ik oppaste met mijn alcoholconsumptie omdat ik de volgende ochtend, gisterochtend dus, moest werken.


Werken? Op tweede kerstdag? Ja. Bij een vriend, die een eigen bistro heeft. Aan het einde van de ochtend was er een brunch, waar ik een uurtje verkleed als Kerstman rond heb gelopen en in de namiddag begon het diner, waar ik voornamelijk achter de bar heb gestaan. Een uurtje of elf hebben we in totaal gedraaid (sommigen zelfs nog langer), waardoor ik gisteravond helemaal gevloerd mijn bedje inrolde, maar wel nadat ik mezelf eerst een geweldige voetmassage had gegeven.

Om half acht vanochtend ging de wekker weer, omdat ik een intakegesprek had bij een bank voor een nieuwe detacheringopdracht en toen ik vanmiddag bezig was met de was en boven wilde gaan stofzuigen, zag ik mijn bed. Ik besloot er even op te gaan liggen, maar voordat ik het wist viel ik in slaap en was het al donker toen ik weer wakker werd. Dat klinkt erger dan het is, want het was gelukkig pas vijf uur.

De rest van de week ben ik nog vrij. En leven we toe naar het nieuwe jaar. Naar 2012. Hopelijk heeft het gesprek van vanochtend zijn vruchten afgeworpen en kan ik in het nieuwe jaar met een nieuwe klus beginnen. Dat zou fijn zijn. Heel erg fijn.

Maar eerst nog oud & nieuw!

donderdag 22 december 2011

FIJNE KERST!

Het is vandaag alweer 22 december.

Dat betekent dat gister officieel de winter is begonnen. Niet mijn favoriete seizoen, maar dat is volgens mij inmiddels wel bekend. Ik blogte er twee jaar geleden ook al over. Dat de winter zich alleen in december zou moeten afspelen en dat in januari de lente weer zou moeten beginnen. Ik ben er nog steeds voor, voor die lente in januari, maar weet inmiddels dat het een illusie is.


Ik heb altijd een beetje een dubbel gevoel deze tijd van het jaar. In 2002 toen ik mijn eerste kerst op Curaçao vierde - echt? is het al zo lang geleden? - vond ik het heel bijzonder om in de warmte tegen kerstbomen aan te kijken en nepsneeuw te zien. Kerst in de warmte kreeg in 2007 in Argentinië weer een heel andere dimensie, maar dat had meer te maken met het vieren ervan (totdat iedereen 's ochtends om zes uur straalbezopen in een taxi naar huis stapte) dan met kerst an sich. Een écht kerstgevoel heb ik nooit gehad, in al die jaren niet. Het laatste jaar op Curaçao was het zelfs zo erg dat ik me opofferde om beide dagen te werken, zodat ik in ieder geval niet alleen thuis hoefde te zijn.

Ik verlangde naar kerst in Nederland. Naar kerst in de kou. Met sneeuw en een kerstboom. Naar lichtjes en kaarsjes en de kerstmis op kerstavond. Ik verlangde naar mijn familie en dacht dat als ik weer terug zou zijn in Nederland het allemaal anders zou zijn en dat kerst opeens weer leuk zou worden.

En dat is het ook. Komend weekend wordt mijn vierde (!) kerst terug in Nederland. Mijn vierde kerst in de kou. Helaas geen sneeuw dit jaar, maar slechts vieze motregen. De laatste cadeaus moet ik nog inslaan en dan ga ik eerste kerstdag gourmetten en heel veel wijntjes drinken met mijn lieve familie en 's avonds in de kroeg met nog veel meer lieve mensen. Precies zoals ik het al die jaren wilde. In de kou, met familie en met heel veel gezelligheid.

En ik ga er dit jaar extra van genieten. Want als al mijn plannen doorgaan, zal dit voorlopig mijn laatste kerst in Nederland zijn...

Fijne Kerst!

donderdag 15 december 2011

GROOT DICTEE DER NEDERLANDSE TAAL

Dertien fouten had ik. Evenveel als het gemiddelde aantal fouten. Of ik er tevreden mee ben? Allesbehalve!

Achteraf gezien zijn alle fouten die ik gemaakt hebt, domme fouten. Zo schreef ik de naam Sigmund met een extra 'e', dus Siegmund (ik dacht aan Siegfried, een oude bekende van me en tevens een fervent blogfan). Ik schreef 'expliceren' in plaats van 'expliqueren'. Beide woorden bestaan, maar het werd met een 'k' uitgesproken en niet met een 's', waardoor alleen de laatste optie juist was. Bij nooit ofte nimmer schreef ik 'ofte' uit elkaar, dus niet als één woord. 'Gepriviliseerde' schreef ik helemaal verkeerd, want dat moest 'geprivilegieerde' zijn, terwijl ik 'choquant' dan wel weer goed had. 'Jip-en-janneke-taal' schrijf je zonder hoofdletters (behalve aan het begin van een zin, zoals nu dus het geval is), waarmee ik de mist in ging en mijn allerdomste fout was dat ik 'ethisch' per ongeluk zonder die eerste 'h' schreef.

Echt, die dertien fouten... Daar zit je zo aan!








PS: Let overigens niet op de tekst van het dictee... Over incest en over seks. Over zoons die willen coïteren met hun moeder en daardoor hun vader als concurrent zien. Ik schreef het allemaal goed, maar toen ik het later teruglas, dacht ik: Wát heb ik in godvredesnaam opgeschreven???

zondag 4 december 2011

BALLEN UIT DE DOOS

Vanmiddag was ik bij mijn broer en schoonzus die hun kerstboom aan het optuigen waren.


Op zich niets bijzonders, omdat het een jaarlijks terugkerende happening is. Maar dáár lag nou net het punt wat het dit jaar juist wél bijzonder maakte. Ik weet nog hoe ik drie jaar geleden vlak na oud en nieuw met schoonzus naar het tuincentrum ging om kerstversiering te kopen. Lampjes en ballen in twee verschillende kleuren kocht ze voor minder dan de helft van de normale prijs. Ze was er trots op en liet ze aan iedereen zien.
“Voor in onze kerstboom volgend jaar,” zei ze er bij, in de veronderstelling dat ze een jaar later hun eenpersoonsbovenwoning omgeruild zouden hebben voor een ‘echt’ huis en eindelijk ruimte zouden hebben voor een kerstboom.

Maar het werd niet ‘volgend jaar’ en zelfs niet het jaar er op. Pas het jaar dáár op, dit jaar dus, zijn ze eindelijk verhuisd en hebben ze eindelijk ruimte voor een kerstboom. Nog voor de sint ons land heeft verlaten hebben ze het gevaarte al in de woonkamer staan en mijn andere broer en ik waren er vanmiddag om te helpen (of beter gezegd: te aanschouwen) hoe de boom werd opgetuigd.


“Goh,” zei ik, toen bijna alles in de boom hing, “na drie jaar mogen de ballen eindelijk uit de doos!”

Er ontstond een korte stilte en het gevoel bekroop mij dat iedereen in de woonkamer me aankeek, al wist ik niet direct waarom.

Pas toen iedereen keihard begon te lachen realiseerde ik me wat ik eigenlijk gezegd had…

zaterdag 3 december 2011

REAGEREN OP DE SAAIHEID VAN ALLE DAG

Leuk, zo'n blog. Maar dan is het natuurlijk wel de bedoeling om af en toe daadwerkelijk iets te pláátsen!


Wat zal ik er van zeggen. My life is kind of boring momenteel. Op werkgebied heb ik nog steeds geen nieuw project, waardoor ik al vijf en een halve week thuis zit (betaald, dat dan weer wel). Inmiddels ben ik met een nieuwe cursus levensverzekeringen begonnen (holladiejee!) en ik spendeer het gros van mijn dagen dan ook aan mijn steigerhouten eetkamertafel die, zonder dat het direct de bedoeling was, is omgetoverd tot studeertafel. Verder probeer ik mijn laptop zo min mogelijk aan te zetten, want eenmaal aan is het hek van de dam en kom ik nergens anders meer aan toe. In plaats daarvan heb ik in alle saaiheid van de dag eergister, tijdens een studiepauze, mijn ooit eens gedownloade sudoku-app uitgeprobeerd wat gisteren resulteerde in een ware sudoku-verslaving. Verschrikkelijk irritant, want ik kan er geen moer van! Vannacht om twaalf uur ging de app exit, met de bedoeling vandaag weer flink aan de studie te gaan. Dus die laptop... die gaat na het plaatsen van dit stukje weer netjes uit.

Omdat ik dan ook verder níéts te melden heb (o ja, behalve dat, sinds ik gisteren voor het eerst dit seizoen een volledige aflevering van de Voice of Holland heb gekeken, ik verliefd ben op Lenny Kravitz. Meeeeeen! Wat een mooie man! Alleen jammer dat ie zijn laatste nummer playbackte...), wil ik het gaan hebben over de mogelijkheid tot reageren op dit blog. Het schijnt nogal lastig te zijn (want ik heb nog geen enkele reactie ontvangen, slechts op Facebook), omdat er via een profiel gereageerd moet worden. Het is even moeite om een profiel aan te maken, maar het gemakkelijkst is via Google, denk ik. Velen hebben al een Google-account, denk maar eens aan Gmail. Eenmaal aangemaakt blijft aangemaakt, waardoor je dus niet bij iedere reactie die je wilt plaatsen opnieuw een profiel aan hoeft te maken.

Maar ach, wat zeg ik? Wat denk ik wel niet? Dat mijn blog zó geweldig is dat mensen er op willen reageren? Misschien wíl er wel niemand reageren... Maar ik heb het toch maar mooi even gezegd.

Oké! Terug in de boeken nu!