Het begon allemaal al een paar weken geleden.
Ik zou een blauw jurkje aandoen. Koningsblauw. Zo blauw als de jurk van Maxima tijdens de inhuldigingsceremonie van haar man toen hij koning werd. Een strapless jurkje. Met een ballonrok. Hij hing al twee jaar nauwelijks aangeroerd in mijn kast. Een keer eerder droeg ik hem. Tijdens het North Sea Jazz Festival op Curaçao vorig jaar. Terwijl mijn voetjes bewogen op de sounds van Marc Anthony en Carlos Santana fladderde ik het ballonrokje vrolijk in de rondte. Niemand die op de bruiloft zou zijn, had me daar gezien. Dus ik kon het jurkje bést nog een keer aan.
Maar wat moest erbij? Ik vond leuke gekleurde pumps bij de Wehkamp. Met een hoge hak van kurk. Gaaf vond ik ze. Tot ik ze thuiskreeg, ik met jurk en al voor de spiegel ging staan en me realiseerde dat het het niet was. Ik kon zo niet naar een bruiloft. En zeker niet naar de bruiloft van een van mijn beste vriendinnen, waarbij ik notabene iets moest voorlezen in de kerk.
Op woensdag, anderhalve week voor de grote dag, liet ik het jurkje aan mijn moeder zien. Ze keek naar me terwijl mijn witte benen onsierlijk onder de ballonrok prijkten. Ze schudde haar hoofd.
“Ik dacht dat ie blauw was?”
“Dat is ie toch ook?”
“Hij is zo vaal. Hij lijkt helemaal verwassen.”
En dat terwijl ik hem pas een keer had gedragen. Ik beaamde wat ze zei.
“Ik vind het eigenlijk niet kunnen voor een bruiloft,” besloot ze. En ik kon niet anders dan het met haar eens zijn.
Ik ging weer naar binnen, trok de jurk uit en ging als een malle alle sites op het wereldwijde web af op zoek naar een jurkje. Maar dacht je dat ik wat kon vinden?
Dat weekend had ik toevallig afgesproken om de stad in te gaan. Zaterdags in Apeldoorn kocht ik een lange, knalroze jurk bij de Zara. Strapless. Hij zat wat strak aan de bovenkant en de rok was uiteraard te lang, maar dat zou mijn moeder vast kunnen verhelpen. Toen ik hem bij haar thuis kwam showen vroeg ze me of het me in de bol was geslagen.
“En wie gaat er nou eigenlijk trouwen? Jij of M?”
De volgende dag, in Utrecht, ging de jurk linea recta terug naar de Zara. Ik kreeg het geld terug en besloot dat ik vást iets moois zou vinden in een andere winkel. Bij de Mango vond ik een jurkje dat ik inmiddels ook al online had besteld. Mijn hoop was hier inmiddels min of meer op gevestigd, maar toen ik in het pashokje de jurk nauwelijks over mijn heupen kreeg (die heupen ook altijd. Ik ben er doorgaans best blij mee, alleen niet als ik strakke jurkjes moet passen) moest ik onderkennen dat dit hem ook niet ging worden. Bovendien was hij veel te kort. En veel te bloot. Ik kon toch niet in dat lapje stof de openingsgedachte van de ceremonie in de kerk gaan voorlezen?
En toen werd het maandag. En moest ik de hele week werken. Elke dag. En had ik dus geen tijd om te shoppen en nog maar vijf dagen te gaan voor de bruiloft. Ik sliep niet die nacht. En de daaropvolgende nacht ook niet. Dinsdags vond ik hele gave schoenen op een voor mij onbekende site. Beige met wit, een torenhoge hak en een neongeel riempje om de enkel. De schoenen deden me plots denken aan een jurkje dat ik eens eerder bij iemand op Instagram had gezien. Ze zouden perfect bij elkaar passen, de schoenen en het jurkje. En opeens wist ik het. Het zou wat je noemt de perfect match worden!
Ik ging weer aan de Google. En begon te typen. De jurk was neongeel van boven, met wat roezeltjes en een beige wijd uitlopende rok.
Ik googlede.
Jurkje met neongeel lijfje.
Jurkje met beige rok en neongeel lijfje.
Ik haalde het woord geel weg.
Ik haalde het woord jurkje weg.
Ik haalde het woord lijfje weg.
Beige rok met neon.
Niets te vinden.
Het werd woensdag. Drie dagen voor de bruiloft. De schoenen waren in bestelling, evenals een paar andere schoenen, die ik vóór dat weekend al impulsief vanuit Italië had besteld. Bovendien had ik ook al een topje en een rokje via de Wehkamp besteld. Dan had ik tenminste een back-up.
Die ochtend kreeg ik vrij. Ik ging naar Enschede en zocht me een ongeluk. Alles wat ik vond was leuk, maar niets was goed genoeg. Ik bleef maar het neongeel in mijn hoofd houden.
“Je moet het uit je hoofd zetten,” hoorde ik mensen zeggen.
Uiteindelijk kocht ik een rokje. Met een mooie lengte en een leuk glittertje. Maar overtuigd was ik nog niet. Hij was te stijf en te netjes. En er zat geen neongeel in.
Die avond ging ik naar bed met mijn laptop. Het was al middernacht geweest toen ik nog een keer met halfslapende ogen iets intypte in Google. Ik weet niet meer wat het was, maar ik weet wel dat een paar seconden nadat ik op enter drukte, ik opeens weer klaarwakker was.
HET JURKJE!!!
Opeens had ik hem in beeld. In vol ornaat. Het jurkje waar ik al die dagen al naar op zoek was. Opeens pontificaal in beeld. Hij was van Guess, heette Jasmine en kostte 130 euro. Maar al had hij 200 euro gekost; ik moest en zou hem krijgen!
Ik deed de laptop dicht. Ik zou hem die dag erna op mijn werk bestellen. Ik deed geen oog dicht die nacht, net als al die nachten ervoor.
Maar dat bleek nog niet zo simpel. Gelukkig was het rustig op kantoor en kon ik op mijn dooie gemakkie op zoek. Ik belde winkels in Enschede af met de vraag of ze het jurkje verkochten. Maar het enige antwoord dat ik telkens kreeg was ‘nee’. Ik kon het woord ‘helaas’ niet meer horen, laat staan ‘succes ermee verder’.
Succes ermee verder?!
Ik heb over twee dagen een bruiloft!! Over. Twee. Dagen!
Van een hele goede vriendin.
En ik moet iets voorlezen in de kerk!
Over twee dagen!
Ik googlede verder. Mijn collega’s werden gek van me en lachten me pontificaal uit. Ik realiseerde me dat ik compleet was doorgeslagen, maar nu ik wist dat het jurkje bestond, nog in de collectie zat en dus ERGENS te verkrijgen moest zijn, kon ik het al helemaal niet meer loslaten.
Ik belde Zalando. Want daar stond ie opeens op de site. Ze konden er geen spoed achter zetten. Belachelijk slechte service.
Totdat ik opeens het briljante idee kreeg om op de site van Guess zelf te kijken. Et voila. Hij was er zelfs in de aanbieding. En als ik 30 euro extra betaalde, zou hij er binnen een à twee dagen zijn en zou ik nóg een tientje goedkoper uit zijn dan wanneer ik hem bij Zalando zou bestellen. Ik bestelde hem. Met creditcard. En net toen ik dacht dat de bestelling rond was, kreeg ik een mail. Dat ze de bestelling niet konden voltooien. Dat de creditcardgegevens geverifieerd moesten worden. En dat ze een kopie ervan én van mijn legitimatie wilden.
Dat vond ik te ver gaan. Zelfs ik. Twee dagen voor de bruiloft.
Ik blies de boel af.
Temeer omdat ik me realiseerde dat het jurkje eerst van Engeland naar Nederland geshipt moest worden. Dan nog eerst gesorteerd moest worden en vervolgens door een leverancier opgehaald moest worden die hem dan helemaal naar Tukkerland moest brengen. Dat ging sowieso nóóit lukken voor zaterdag.
Ik ging met een collega in de pauze naar een winkeltje dat zij goed kende. Ik kocht daar een jurkje. Een heel leuk jurkje. Strak, met bloemen op de ene schouder. Netjes, chique en erg bruilofterig. Maar het was niet het neongeel wat ik zocht.
Ik legde me er niet bij neer. Dat kon ik gewoon niet. Het idee dat ik wist dat het jurkje bestond... Ik moest hem toch ergens kunnen kopen? ‘s Middags om half vier besloot ik nog één keer te googlen. Het jurkje MOEST ergens te krijgen zijn. Iets anders kon ik niet accepteren.
Ik kwam op een site terecht. Waar het jurkje op stond. In mijn maat. Een site die ik nog niet eerder had bezocht. Mijn ogen gleden naar rechts in beeld. Stond dat daar nou echt?
Vandaag besteld, morgen voor 18:00 uur in huis.
Geintje zeker, dacht ik. Loop ik hier te stressen, al de godganse week al. Met slapeloze nachten als gevolg. Loop ik van alles te bestellen en te kopen om maar iets te hebben. Loop ik de hele week al te zoeken naar dit jurkje en dan nu, op donderdagmiddag om half vier, vind ik dit? Waar was deze site afgelopen maandag?
Mijn hart maakte een sprongetje. Ik wilde gillen van geluk, maar ja, dat doe je niet zo snel als je in een bankhal werkt. Ik bestelde hem meteen, gaf het adres van mijn moeder op, want zij zou die vrijdagmiddag thuis zijn. Ik appte haar meteen. Dat ze de volgende dag de deur niet uitmocht, omdat er een Heel Belangrijk pakketje afgeleverd zou worden.
Opluchting was wat ik voelde. Die avond ging ik met een gerust hart slapen, tot ik de volgende ochtend wakker schrok.
Wat als nou mijn schoenen niet op tijd waren?
Eenmaal op mijn werk belde ik DHL. Of ze mijn bestelling konden tracken. Hij zou vandaag geleverd worden, zeiden ze. Maar de opluchting die ik voelde was van korte duur.
“Fijn, ze mogen het pakketje in mijn achtertuin leggen,” antwoordde ik. Ik had de poort opengelaten en die ochtend al een briefje op de deur geplakt.
“Nee,” zei de mevrouw aan de andere kant van de lijn, “dat gaat niet. Dan nemen ze het weer mee. Er moet namelijk voor getekend worden.”
Mijn hart stopte weer even met kloppen. Ze nemen het weer mee? Maar dat kan niet! Ik moet morgen alles aan! Morgen al!
Alles wat mis kon gaan, leek mis te gaan. Maar ik was nu zó dichtbij, ik wist dat alles onderweg was naar me, dus ik kon nu niet meer opgeven. Er was nu geen weg meer terug. Maar het ging natuurlijk allang niet meer om de bruiloft of om de outfit. Het was een obsessie geworden. Het ging om de sensatie en om de stress om het allemaal voor elkaar te krijgen. Het ging om de kick. Het ging niet om het jurkje of de schoenen, het ging erom dat het me zou lukken. Dat het met zou lukken. Dat het me zou lukken. En dat het me verdorie zou lukken!!
Ik mailde mijn buurvrouwen. Of ze het briefje van mijn deur wilden halen en of het pakketje bij hen bezorgd kon worden. Ze wilden gelukkig allemaal meewerken, maar de buurvrouw die het eerst was, had geluk. Of juist pech. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt, of zoiets.
Halverwege de middag kreeg ik een mail. Met een foto van een pakketje. En een uurtje later nog een mail, met nog een foto van nog een pakketje. Ik vroeg de buurvrouw de pakketjes te openen. De schoenen uit Verona, Italië waren er. En de schoenen met het neongele bandje ook. Die, zoals later bleek, uit Malmö waren gekomen.
Het was inmiddels vier uur, vrijdagmiddag. Twintig uur voordat de bruiloft zou beginnen en alle pakketjes waren binnen, terwijl ik nog achter mijn bureautje op mijn werk zat. Het jurkje bij mam, de schoenen bij de buurvrouw. Alles was er. De vraag of het allemaal zou passen, kwam niet eens in me op. Want dat zou het gewoon. Punt. Een vlaag van definitieve opluchting overviel me. Ik kon wel janken. Niet om het jurkje of om die stomme schoenen. Maar om de euforie. En een beetje trots. Trots op mezelf. Dat het me gelukt was. Dat ik er als een malle voor was gegaan. Dat ik mezelf helemaal kwijtraakte en helemaal doorsloeg, maar dat ik het wel voor elkaar kreeg. Ja! Inderdaad! Dat ik het toch maar mooi voor elkaar had gekregen!
De bruiloft was een sprookje. De bruid in een lange witte jurk die weggegeven werd door haar vader. Een uur lang zat ik met een hele dikke vette brok in mijn keel en geregeld besloot ik even aan compleet iets anders te denken, anders was ik spontaan in janken uitgebarsten. Het feest was net zo geweldig als de ceremonie prachtig was. Onbeschrijflijk.
En of ik nou in een Guess jurkje of in een ander jurkje was gekomen, het had niets uitgemaakt. Want het was namelijk niet mijn dag. Afgezien van het feit dat ik een stukje moest voorlezen in de kerk, had ik eigenlijk niets met het huwelijk te maken. Ik hoefde geen 'ja' te zeggen. Ik hoefde niets te beloven. Ik werd niet weggegeven door mijn vader aan mijn vriend. Want ik heb geen vader en ook geen vriend. Het was de dag van mijn vriendin M. En dat was ik, in die week eraan voorafgaand, bijna vergeten.
