woensdag 20 augustus 2014

DE KAST DIE EINDELIJK THUIS KWAM

Een paar jaar geleden zag ik hem opeens staan. Strak, wit, groot en veel glas. Bij Ikea Hengelo. Voor 250 euro kon ik hem zo meenemen. Een vitrinekast voor aan mijn nog lege muur tussen de keuken en de woonkamer.

Ware het niet dat ik in die tijd geen baan had. En omdat ik niet alleen Koos Werkloos was, maar ook nog eens Piet Failliet, leek het me geen goed idee een dergelijk bedrag aan een kast uit te geven. Sterker nog, ik kon het me niet eens veroorloven. Ik legde me er bij neer. Het ging hem gewoon niet worden.
     
Toen ik weer werk vond en het allemaal een beetje beter ging, dacht ik nog vaak aan de kast. Maar ook andere dingen vond ik belangrijk, dus de kast bleef altijd een beetje tweede keus. Totdat hij er niet meer was. Bij Ikea. Alleen nog in rood. Knalrood. Maar ja, even serieus. Rood? Dat kán echt niet. De jaren tachtig zijn al dertig jaar passé.

Toch bleef hij in mijn hoofd. Telkens als ik ergens een vitrinekast of een buffetkast zag, dacht ik aan de schoonheid van de Ikea kast. Niets kon eraan tippen. En telkens baalde ik. Dat ik hem niet had gekocht. Dat ie maar zo kort in de collectie heeft gezeten (waaróm toch eigenlijk?) en dat ik net in die periode het me gewoon echt niet kon permitteren. Ik legde me erbij neer en de muur bleef jaren kaal.    

Totdat ik besloot dat het toch echt tijd werd dat er een vorm van muurbedekking plaats moest vinden. Een groot schilderij? Een fotowand? Een muursticker? Een sidetable? Toch die ene buffetkast die ik gezien had, maar het toch net niet helemaal was? Ik twijfelde. En bleef maanden besluiteloos. Marktplaats kwam niet eens in me op, want een tweedehands kast die bij iemand anders in huis heeft gestaan, dat vond ik écht geen optie.

Begin dit jaar verkocht ik zelf wat op marktplaats. Twee dingen zelfs. En besloot ik gewoon maar eens te zoeken naar een vitrinekast. Misschien zou ik dé vitrinekast wel vinden. Maar groot was die kans niet. Wat wél groot was, was mijn verbazing toen ik hem toch vond. De vitrinekast. Jaren na dato. Ik herkende hem meteen op de foto. Dit was de kast die ik zocht.

Ik mailde de adverteerder. Ze bleek uit Glanerbrug te komen. Dat het om de hoek is, is een beetje overdreven, maar dichtbij is het wel. We kwamen een bedrag overeen, maar opeens kwam het toch wel heel dichtbij. De twijfel sloeg weer toe. Ik was warempel gewend geraakt aan die kale muur. Wat zou het raar zijn als er opeens een kast zou staan. En wat moest ik er toch allemaal inzetten? Alles vol in zicht, achter glazen deuren. Ik twijfelde en twijfelde. En liet niets meer van me horen.
                                     
Toch bleef hij in mijn hoofd. Twee weken geleden zocht ik weer op marktplaats. Ik vond er twee, allebei in Zuid-Holland. Niet bepaald om de hoek en sinds ik niet meer werk in de detachering, zag ik mezelf ook niet daar ergens in de buurt komen. En zeker niet met een auto waar het gevaarte in zou passen. Zondags keek ik weer. Alsof de duvel ermee speelde. Want wat zag ik? De kast uit Glanerbrug stond er weer op.

Alle twijfel verdween opeens als sneeuw voor de zon. Zo besluiteloos als ik tot nu toe was geweest, zo zeker was ik nu opeens. Die kast, die stond daar voor mij. Zo vaak had ik hem gezocht en hij liet mij hem vinden. Tot twee keer toe. De kast riep me. Of ik hem alsjeblieft wilde komen halen.

Ik appte mijn beide broers. Degene met de langste auto was de pineut. Woensdags reed jongste broer met me mee om het gevaarte in delen uit Glanerbrug te halen. En als ik voor hem zou koken, wilde hij de kast wel voor me in elkaar schroeven. Alsof ik dat zelf niet kon. Tsss!

En nu staat ie er. Nog geen tijd gehad om hem helemaal in te pakken, maar wel al netjes afgenomen met mijn wonderlijke Jemakodoekjes. Een paar kleine beschadiginkjes, maar verder is hij net als nieuw. Hij staat te pronken van trots, praktisch de hele muur bedekkend. Groots, strak en modern. Hij voelt zich helemaal thuis tussen de andere meubels, dat was meteen duidelijk. Als een vis in het water staat hij daar te staan, uitkijkend op mijn prachtige steigerhouten tafel, die eveneens fier wordt vergezeld door zes hippe stoeltjes. Het is nu af. Het is nu zoals het moet zijn.

Fijn. Heel fijn. Mijn kast is eindelijk thuis gekomen.