zondag 30 november 2014

MIJN WEEK IN ZEN

Het was wat je noemt een zen weekje.

Zen als bijvoegelijk naamwoord. Een zen weekje. Een zenne week. De week was zen. Zen? Zen is een vorm van boeddhisme die sterk de nadruk legt op dhyana oftewel concentratie-meditatie. Hiermee wordt inzicht verkregen in de eigen ware aard om zo de weg te openen naar een bevrijde manier van leven. Bron: Wikipedia. Oftewel, in mijn eigen simpele doch enerverende vertaling: ontspanning.

Energetix
Het begon afgelopen maandagavond tijdens en workshop Energetix. Magnetische stenen of sieraden die ervoor zorgen dat je bloedsomloop optimaliseert, waardoor pijnklachten verminderen en je meer in balans komt. Tijdens een aantal oefeningen bleek dat ik behoorlijk stevig op mijn hoge hakken sta (ik was niet uit balans te kríjgen) en dat bevestigde eigenlijk wel waar ik me al een tijdje bewust van ben. En me eigenlijk ook heel bewust mee bezig hou. Omdat dit ook een hele tijd niet zo is geweest, weet ik hoe belangrijk het is om je bewust te zijn van jezelf en signalen te herkennen waarvan je weet dat ze je uit balans kunnen halen. Vermijden die handel. Of erin meegaan en het deksel op je neus krijgen, waardoor je daarná nóg steviger in je pumps staat. Ik hield me goed staande.

Stoelmassage
Dinsdag had ik een stoelmassage op mijn werk. Heerlijk. Even zitten, totaal ontspannen. De telefoon die rinkelde door, de mail die bleef binnenstromen, maar even was ik twintig minuten helemaal weg en maakte het even niets meer uit wat er op de afdeling gebeurde. De masseur ging van rug, armen, handen, naar schouders, nek en hoofd en het was zo fijn. Aan de rechterkant van mijn nek aangekomen, vroeg ze of ik vaak last had van hoofdpijn. Ik beaamde dit en merkte dat zij precies op de bron van de pijn drukte. Ze vertelde me dat mijn nek gespannen was en dat dit niet alleen door werk kwam. 
"Ook 's avonds voor de tv zit je met je schouder opgetrokken," zei ze. "Let er maar eens op." 
Sindsdien zit ik de hele week al als een malle mijn rechterschouder naar beneden te duwen. Of ik nou tv kijk, een blogje typ of in bed lig. Die schouder is het onderwerp van de dag geworden.

Thermen
Vrijdag ging ik met vriendin M een dagje naar Thermen Bussloo. Een heerlijke dag vol verwennerij en zen-activiteiten. Afvalstoffen eruit zweten in de sauna, ontspanningsmassage, op de warme bank, een voetenbad, buiten in de jacuzzi en een hot stone massage. Totaal ontspannen reed ik 's avonds terug naar Denekamp, het einde van het land om vervolgens met een glas wijn voor de tv te ploffen.

Schilderen en eten
Zaterdag ging ik een deur aflakken bij mijn tante M. Waar een ander al in de stress schiet bij het idee te moeten schilderen, kan ik me er op verheugen om met een kwast en een roller in de weer te gaan. Het is pure ontspanning voor mij. Verstand op nul en strijken. Mooi maken, strak maken, toonbaar maken. Ik weet niet wat het is, maar ik word er altijd zen van. 's Avonds had ik een date met mijn vriendin M, die ik al een paar weken niet had gezien. We aten bij Intenzo in Hengelo en waanden ons in het heerlijke Italië. We lieten ons verrassen met het menu, dronken overheerlijke wijn en aten zóveel dat een dessert er niet meer bij in kon. Een cappuccino na en daarna nog een drankje op het terras onder de heaters. Het goede leven. We hebben niets te klagen. 

Examen
En tussen alle zen-activiteiten door was er ook best wel wat spanning. Een aantal overgebleven uren werden ingelast als studie-uren, omdat er afgelopen donderdag een examen op de planning stond. Voor mijn werk. Niet heel moeilijk, maar ik werd knetter-chagrijnig van alle proefexamens die mislukten en ik geloofde dat ik het examen nooit zou halen. Veel te vroeg ging ik 's middags vanuit mijn werk in Nijverdal met de trein naar Zwolle, waar ik werd afgeleid door een paar politiemannen in cursus (of misschien was dat juist wel de zen-activiteit die ik juist op dat moment nodig had en juist voor ontspanning zorgde) en ik slaagde uiteindelijk met een acht. In the pocket. Op naar de volgende. Want er volgt nog veel meer de komende tijd. Het raakte in balans. Een week vol spanning en ontspanning. Zo was het goed.

Zondag zendag
En vandaag is het zondag. En doe ik lekker even helemaal niks. Ik lig nog in bed met mijn laptop en een kop thee. Compleet in de chillstand. Heerlijk, al die ontspanningsoefeningen. Moeten we eigenlijk vaker doen. En heerlijk die stress om het examen. En dan slagen met een acht. Té fijn.

Ik sta weer helemaal op scherp.

zondag 23 november 2014

LENNY!

Toen ik Lenny Kravitz voor het eerst op tv zag, vond ik hem vréselijk.

1993
Het moet ergens in 1993 zijn geweest. Ik was tien. In die tijd hadden we op zondagochtend altijd de European Top 20 op MTV aan staan. Lenny stond erin. Met Are You Gonna Go My Way. Die dreadlocks, dat vreselijke rode pak. De herrie van de gitaren, die harde drum en dan die rare vrouw achter het drumstel die op er keihard op ramde. Vréselijk! Ik zou er nooit van kunnen houden.

1998
Are You Gonna Go My Way heb ik nooit een mooi nummer gevonden en jarenlang vond ik Lenny Kravitz een creep met zijn vieze kapsel, lelijke tatoos en enge ringen door zijn neus. Maar toen werd het 1998. Ik was inmiddels 16. En kon hele zaterdagmiddagen vertoeven met MTV. Het nummer sprak me niet eens meteen aan, maar toen ik de clip zag gebeurde er iets. Het Caribische sfeertje, de dansende mensen, het geping in het liedje en Lenny. My God, dacht ik! Lenny Kravitz! Ik herkende hem nauwelijks. Waar waren zijn lelijke dreadlocks gebleven? Zijn tatoos waren opeens sexy en de ringen in zijn neus vond ik opeens megacool. Man! Dacht ik. Die Lenny! Die mag er wel wezen.

I Belong To You
Ik nam zijn clip op. Dat deed ik toentertijd. Bij gebrek aan YouTube enzo. Of überhaupt internet. Mooie clips nam ik op. LL Cool J, Spice Girls, Backstreet Boys, 3T, Total Touch, Keith Sweat, Toni Braxton, mijn god, het was zelfs nog voordat JLo doorbrak als zangeres en ik haar alleen kende uit de film Money Train. I Belong To You heette het nummer van de clip. Ik kende het zo goed als uit mijn hoofd.

2014
Zestien jaar later zie ik hem live. In Antwerpen. Afgelopen vrijdag om precies te zijn. Een mega huge-ass fan ben ik nooit van hem geworden, maar een mooie man is hij altijd gebleven. Toch ken ik bijna al zijn nummers. Van My Momma Said tot American Woman, van Let Love Rule tot Fly Away en van Always On The Run tot het nieuwe The Chamber.

Feest
Eén groot feest was het. Het dak ging eraf in het Sportpaleis in Antwerpen. Wát een artiest. He totally rocked the show. Een van de betere concerten waar ik ben geweest. Niet alleen door hem, maar vooral ook door de muzikanten die bij hem op het podium stonden. Samen maakten ze er een feestje van. Juist ook omdat ze de oudere nummers speelden. En wie zat er achter de drums? Je raadt het al. Het mens, dat ik toen raar vond, uit de clip van Are You Gonna Go My Way. Wat een stoer wijf. Fantastisch!  

Sportpaleis
Het Sportpaleis an sich was ook goed geregeld. Na afloop stonden we binnen no time weer buiten. Voor de metro hoefden we niet eens een straat of een plein over te steken. We konden zo instappen. Lenny eindigde om kwart voor twaalf zijn performance en nog geen drie kwartier later lagen we op één oor.

Maar ondanks dat het zo goed geregeld was, was ik toch liever met Lenny himself naar zijn hotel meegegaan. Wishful thinking. Maar een meisje mag dromen, toch?

maandag 17 november 2014

ZO BEN IK.

Afgelopen zaterdag. Bij de Albert Heijn.

Een mannetje wil een karretje pakken, maar snapt niet helemaal wat de bedoeling is.
"Hoe werkt dit?" hoor ik hem roepen.
Ik kijk om, terwijl ik zelf net een karretje pak.
Ik loop naar hem toe, grits 50 cent uit mijn portemonnee, gooi het in het gleufje en pak het karretje voor het mannetje.
Hij haalt zijn beurs tevoorschijn. Geeft me 50 cent in wisselgeld.
Hij lacht naar me.
"Wat ben je behulpzaam," zegt hij.
"Ja," antwoord ik, "zo ben ik."
Ja. Zo ben ik.

zondag 9 november 2014

HEERLIJK HAARLEM IN OKTOBER

Ik was in Haarlem begin vorige maand.

Een uitje van het werk. Het jaarlijks terugkerende personeelsweekend, altijd rond dezelfde tijd van het jaar. Vorig jaar waren we in Maastricht. Dit jaar in Haarlem. Ik was er nog nooit geweest. En tevens had ik nog nooit iets negatiefs over Haarlem gehoord. Een leuke stad, een beetje als Amsterdam, maar dan kleiner. Knusser. Gezelliger. Met een rijke historie, veel te zien en veel te beleven. Ik liet me verrassen.

Ik was best onder de indruk van de stad.
De leuke winkelstraatjes met kleine boetiekjes en winkeltjes. De grote geijkte winkels, het marktplein waarvan het zonde is dat er daadwerkelijk nog een markt plaatsvindt, de Bavo, waarin Frans Hals begraven ligt. We maakten een stadstour. Aten een voorgerechtje in een restaurant, maakten een stadswandeling door de beroemde hofjes (Léúk!), gingen voor het hoofdgerecht naar het Pakhuis, maakten in de regen een rondvaart over de Spaarne en doken daarna bij restaurant nummer drie naar binnen voor een toetje. Gauw terug naar het hotel om vervolgens bij XO aan de borrels te gaan.

Iets wat al een tijd geleden was. Borrels drinken. 
Of überhaupt een avondje stappen. Ik weet niet waarom, maar de laatste tijd kwam het er steeds niet van. Druk met de baby's van vriendinnen en van mijn broer, druk met werk - wat overigens wel zijn vruchten afwerpt -, druk met alles. Denekamp is nou ook niet de plek waar het allemaal gebeurt, dus even op de fiets naar de stad is er gewoon niet bij. Het was er weer tijd voor, zal ik maar zeggen.

En het was geslaagd. Collega's zijn collega's en moeten ook gewoon collega's blijven, maar tijdens zo'n weekend en met een lading bier en wijn achter kiezen vervaagt die grens al gauw. Toch probeerde ik wel die grens te bewaken, want de maandag erop moest er gewoon weer gewerkt worden. En dat is toch iets wat niet helemaal met elkaar strookt. En dan zul je net zien dat er iets gebeurt wat al jaren niet gebeurd is. Dat je iemand tegenkomt.

Hóé ging ik dit oplossen?
Ik stond aan de bar drankjes te bestellen. Toen ik me omdraaide stond hij daar. Ik keek recht in zijn grijze ogen. En hij in de mijne. Even bleven we elkaar aankijken. Ik liep langs hem heen. We glimlachten naar elkaar. Ik liep verder, ging dansen met collega's, maar bleef in de buurt van de leuke jongen. Ik probeerde hem te peilen. Hij keek, ik keek terug. En soms andersom. Dan keek ik naar hem en keek hij terug. Hij lachte en knipoogde, maar hij deed niks. Hij bleef gewoon maar kijken. Van een collega kreeg ik een nieuw wijntje, omdat 'die jongen toch geen drankje voor je haalt', zei ze en toen vond ik het mooi geweest.

Voor ik het goed en wel doorhad liep ik op hem af, pakte hem bij zijn hand en sleurde hem mee naar buiten. 
Weg uit de drukte, weg uit het lawaai, de avond in, het donker in. We kwamen aan de praat. Logisch natuurlijk. We bleken even oud. Toevallig. Hoe vaak kom je nou iemand tegen van je eigen leeftijd, die single is? Raar hoe dat kan gaan. We kregen het over werk, over familie, over van alles. Ik was van hem onder de indruk. Zoals ik dat in lange tijd niet was geweest. In héél lange tijd niet was geweest. Ik hoopte dat ik ook indruk op hem had gemaakt.

De dag duurde bijna 24 uur.
Zondags was ik brak. De goedkope kroegwijn voelde ik de hele dag in mijn hoofd. We gingen naar Zandvoort. We kregen salsa-les en konden de hele middag dansen. De zon scheen vólop. We waren dan weer buiten, dan weer binnen. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe slechter ik me voelde. Om zes uur gingen we met de bus terug. Terug naar het verre oosten. We reden amper op de snelweg of ik sliep. Een half uur voor aankomst werd ik wakker. Zonder de hamer in mijn hoofd. Topfit!

Ik checkte mijn telefoon regelmatig. In de hoop op een berichtje van de knappe jongen. Maar een berichtje bleef uit. Of ik überhaupt nog iets van hem hoorde of gezien heb na dit eerste weekend van oktober?

To be continued. Or maybe not.