maandag 19 juni 2017

Kinderlogica to the max

Iedereen die mij een beetje kent, weet ik dat dól ben op mijn nichtje Lise. En sinds ze half mei grote zus is geworden van Fenne en ze dus nu met z'n tweetjes zijn, is mijn dolheid zelfs meer dan verdubbeld.

Op bezoek kom ik al niet eens meer in het huize broerlief; ik ben eerder onderdeel van het meubilair. Hoewel ik bij binnenkomst altijd heel enthousiast wordt begroet met een knuffel en een kus door de kleine blonde draak en ze me daarna uitgebreid vertelt wat ze die dag gedaan heeft, is het daarna al gauw vrij normaal dat ik er ben. Tante Kim dit en tante Kim dat, het is geweldig om dat kleine meiske zo vaak te zien. En haar klein zusje nu natuurlijk ook.

Zo was ik laatst op maandagavond tijdens spitsuur bij hen thuis. Ik was er een uurtje om te helpen, omdat broerlief weg moest. Rond bedtijd dus. Ene kind in bad, andere op de arm. Daarna de baby in bad en televisie kijken met de inmiddels schoongewassen peuter. Daarna baby beneden aan de borst van haar moeder, terwijl peuter en ik ons vermaakten met Buurman en Buurman vlak voor het slapen gaan. Dat tante Kim haar naar bed zou brengen, zei haar moeder tegen Lise. Omdat Fenne nog moest drinken bij mama.

Echt erom te springen stond ze niet, die kleine muiter van ruim 2,5. Als het moet, dan moet het, dacht ze, maar in eigen huis werd ze toch het liefst naar bed gebracht door een van haar eigen ouders. Snap ik natuurlijk. Maar Fenne bleek toch op tijd klaar. Ze had blijkbaar haar buikje vol en hoefde niet meer te drinken. Mama kon Lise dus toch alsnog zelf naar bed brengen. Het meiske was bijna euforisch.

Plots liep ze naar mij toe. Ik wilde bijna net als Buurman en Buurman "A je to!" tegen haar roepen en haar een kus geven voor het slapengaan, toen ze me opeens op mijn borst aanraakte. Ze keek me aan.
"Fenne bij jou verder drinken?" vroeg ze op haar allerschattigst.
Ik schoot in de lach. Haar moeder ook. Had ze toch helemaal niet in de gaten gehad dat haar zusje al gestopt was met drinken. Dacht ze toch zomaar dat, omdat haar moeder haar naar bed ging brengen, de baby wel bij tante Kim verder kon drinken.
Dat dat niet kon, antwoordde ik. Dat er geen melk in mijn borsten zat. Dat tante Kim eerst zelf een baby moest krijgen, legde ik uit. En dat ik die nog niet had.
Ze dacht even diep na.
"Ikke wel!" riep ze toen uitgelaten, terwijl haar moeder aanstalten maakte om naar boven te gaan en ik de kleine Fenne op mijn arm nam.

Kinderlogica. Briljant af en toe.

woensdag 14 juni 2017

Thirty freaking five

"Leuk hoor, al die reisverhalen op je reisblog, maar wanneer ga je weer verhalen op je andere blog schrijven?"

Mijn vriendin M. stelde me deze vraag afgelopen donderdag terwijl we een hapje aten op een heerlijk terras in de ondergaande avondzon. Toevallig, voor zover toeval bestaat, vond ik het. Want ik had namelijk een paar weekjes geleden, toen ik rondreisde door Toscane, besloten dat ik weer wat meer moest gaan bloggen. En dan niet alleen reisverhalen op mijn reisblog. Nee, ook weer andere verhalen. Zoals eerder. Gewoon over mijn dagelijkse leven. Waar ik ooit mee begon.

Ik zou gauw jarig zijn, dacht ik. En dat zou een beste mijlpaal zijn. Dus een mooi moment om weer te gaan bloggen. Het eerste onderwerp bedacht ik ook al. Inderdaad, mijn verjaardag. En dan niet zozeer mijn verjaardag an sich, maar meer de leeftijd die mijn verjaardag met zich meebracht. Ik weet nog dat ik vijf jaar geleden opzag tegen dertig worden. Hoe anders was dat nu. Afgelopen zondag was het zover. Mijn vijfendertigste verjaardag. Sjongejonge!

Goed. Vijfendertig dus. Dat is een behoorlijke nijlpaard. Op een of andere manier tikt de klok gewoon door en word ik er elk jaar gewoon weer eentje ouder. Ik hoef er niets voor te doen en niets voor te laten. Net als iedereen natuurlijk. Zoals de zon die voor niets opgaat, zo gaat de leeftijd ook vanzelf. Waarom ik eerst 35 moest worden om weer te gaan bloggen? Geen idee. Misschien is het niet zozeer de leeftijd 35, maar meer het getal. Mooi rond, wilde ik zeggen, maar dat is het natuurlijk niet. Half rond. Halverwege een decennium. Misschien daarom.

Maar niet alleen maar daarom. Afgelopen winter was ik op Curaçao. En terwijl ik daar was en van het leven daar genoot gebeurde er onbewust iets. Ik ontspande. Maar dan echt. Helemaal volledig. Zoals ik in de pak 'm beet 15 maanden daarvoor niet had kunnen ontspannen. En voor mijn gevoel kon ik vanaf dat moment de draad weer enigszins oppakken na alle ellende van die tijd ervoor. Ik schreef hier over die ellendige tijd. Om nog maar te zwijgen over de tijd erna.

En die bak ellende heeft zijn sporen nagelaten, kan ik je vertellen. Nog steeds. Soms neem ik teveel hooi op mijn vork en als ik dan op zaterdag weer eens mijn bed niet uitkom omdat werkelijk al mijn ledematen met lood gevuld lijken te zijn, vraag ik me af op welk moment ik in die week weer mijn grens ben overgegaan. Dingen die voorheen moeiteloos gingen, gingen een hele tijd helemaal niet. Daarna kwam er een tijd dat ze wel weer gingen en nu ben ik zover dat ik bijna weer alles aankan. Met af en toe een tegenslag. En dan een fikse.

Mezelf herpakken heet dat. Heft weer in eigen handen nemen en de regie weer oppakken. Ik ben verdorie 35! Het is tijd om weer wat te gaan dóén! Maar toch heb ik die tijd nodig gehad. Om te herstellen en om weer op adem te komen. Om mezelf weer aan te zetten, nadat ik echt weken, wat zeg ik, maanden volledig uit heb gestaan. Ik heb het gevoel dat ik er weer ben. Anders dan voorheen, dat wel. En zoals ik was, word ik nooit meer. Maar ik ben er weer. Niet altijd, maar meestal wel.

Mooi moment dus om weer te gaan bloggen. Gewoon over mijn leven. En alles wat zich daarin afspeelt. Gewoon omdat het leuk is. Omdat mijn leven leuk is (je zou het niet geloven, maar dat vind ik echt), omdat ik schrijven leuk vind en omdat jullie het leuk vinden om te lezen natuurlijk. Op mijn reisblog Kim Around the World schreef ik overigens wel volop de afgelopen tijd. Benieuwd?

Dus weer meer stukjes de komende tijd. En dus niet alleen op mijn reisblog over de geweldige reizen die ik maak en heb gemaakt, maar ook hier. Gewoon over alles wat ik meemaak. Leuk dat je meeleest. O, en mijn reisblog? Je wist nog niet dat ik die had? Dan wordt het wel echt tijd. Hier kun je hem vinden. Waar? Hier? Ja, hier inderdaad. Of hier. En hier. En vooruit hier ook. En niet alleen even gluren of lurken, maar echt lezen. Ik beloof je dat je geïnspireerd raakt. Volgen dus! Dat kan trouwens ook via de Facebook-pagina van Kim Around the World.

En vanaf nu zo ongeveer wekelijks ook weer hier dus. Kom je af en toe buurten?