maandag 3 juli 2017

Het uitstrijkje deuxième partie

Goed. Ik ben dus nu 35. En dat betekent dat ik weer mocht. Vanochtend. Naar de huisarts. Voor een uitstrijkje.

Elke vijf jaar mag ik. Net als iedereen trouwens. De eerste keer dat ik ging was ik nog 29, herinner ik me nog als de dag van gisteren (ik weet zelfs nog wat ik aan had) en ik kan eigenlijk niet geloven dat dat alweer 5,5 jaar geleden is. Waar die tijd gebleven is? Het is me een raadsel. En ergens voel ik borrelen dat ik daar binnenkort heel persoonlijk over ga bloggen.

Maar goed, eerst dat uitstrijkje. Op zich ook best persoonlijk, hoewel ik niet op details in zal gaan. Wat ik wel wil vertellen is dat mijn oud-buurvrouw mij vanochtend hielp. Zij werkt namelijk als doktersassistent. Een oude bekende dus. Van kletsen over koetjes en kalfjes ging het naar vragen als 'Doet het pijn?', 'Hou je het nog vol?' en opmerkingen als 'Nog eventjes' en 'Ik ben bijna klaar', terwijl ze met een lampje vol in mijn 'flamoes' scheen die opeens een stuk minder intiem aanvoelde dan normaliter.

Het viel best mee. Enorm mee, zelfs. Het stelt echt niks voor, zo'n onderzoek en ik ga ervan uit dat ik net als vijf jaar geleden gewoon weer voor vijf jaar goedgekeurd word. Voor ik het wist was ik weer thuis, maar niet voordat we na de behandeling gewoon verder kletsten over dezelfde koetjes en kalfjes. Toen ik opstond om weg te gaan, liep ze met me mee naar de deur. Ze gaf me een hand en sprak een afsluitende zin uit, waarop ik meteen een weerwoord had. En terwijl ze me allervriendelijkst aankeek, twijfelde ik of ik hem zou maken. Het grapje. Een inkoppertje. Of ik het weerwoord zou zeggen. Ik deed het niet. Maakte hem tóch maar niet.

"Leuk je weer eens gezien te hebben," zei ze.

Drie keer raden wat mijn weerwoord zou zijn geweest.