HET VERHAAL VAN DE SLEUTEL

Ik moest die ochtend al om 5 uur met de taxi.


Naar het vliegveld. Ik was een week in Buenos Aires geweest en die zaterdagochtend ging ik naar Ushuaia, meer dan 3000 kilometer verderop. Ik had de hele week in een appartement van Airbnb geslapen, middenin het centrum van BA. Kon gewoon niet beter.

Maar toen ik die ochtend weg wilde gaan, realiseerde ik me dat de buitendeur van het gebouw met een elektrische sleutel geopend wordt. Die sleutel, die hing gewoon aan mijn sleutelbos, samen met de sleutel van het appartement. Met de eigenaren van het appartement had ik afgesproken dat ik de sleutels in het appartement zou laten, dus ook de elektrische. Maar hoe kon ik die buitendeur dan open krijgen als ik de sleutel binnen zou laten?

Ik was moe. Had nog geen twee uur geslapen die nacht, omdat ik de avond ervoor met mijn nichtje van weleer de avond had doorgebracht. Toen zij ging stappen met haar vriendinnen, ging ik naar huis, zo netjes hield ik het nog wel. Het voelde letterlijk alsof ik niet helder kon denken. En ik dacht dus al helemaal niet aan het feit dat de eigenaar me bij aankomst had verteld dat, mocht ik in alle vroegte weggaan, ik de sleutel in de brievenbus kon gooien. En gek genoeg kwam die gedachte ook geen seconde in mij op.

En dus nam ik hem mee. De sleutel. Naar het vliegveld. Het vliegtuig in. Helemaal naar Ushuaia, naar het einde van de wereld, 3000 kilometer verderop. Ik wist gewoon niet wat ik anders moest. Ik appte de eigenaar om haar in te lichten over mijn actie. En daar was ze, als vanzelfsprekend allerminst blij mee. Ik stelde meteen voor dat ik de sleutel per post terug naar Buenos Aires zou sturen, zodra het maandagochtend zou zijn en dat eventuele kosten uiteraard voor mijn rekening zouden zijn.

Ze appte terug dat er nieuwe gasten zouden komen. En dat als ze de sleutel niet terug zou krijgen, ze naar de politie moest. Dat alleen met een politierapport er een nieuwe sleutel gemaakt kon worden. De hysterie vloog me om de oren en ik besloot niet meer te reageren. Ooit was het Argentijnse temperament aan de orde van mijn dagen, maar die tijd is gelukkig geweest. Ik had haar gezegd dat ik het zou oplossen en dat zou ik ook doen. Waarom dan overdrijven en het over de politie gaan hebben?

Die maandag ging ik braaf naar het postkantoor hier in Ushuaia. En toen ik daar binnenkwam, wist ik niet wat ik zag. Er stond een rij. Een rij! In Nederland bestaan postkantoren niet eens meer en hier aan het einde van de wereld staan ze er nog voor in de rij. Toen ik na een kwartier aan de beurt was en aangaf dat ik de sleutel naar Buenos Aires wilde sturen, gaf de mevrouw netjes aan dat ik de sleutel in een envelop moest doen. Dat snapte ik. Maar een envelop, die was niet te krijgen op het postkantoor. What was I thinking? Dat ik op een postkantoor een envelop kon kopen?

En dus ging ik naar het winkeltje aan het de overkant van de straat. Helemaal volgepropt met allerlei soorten notitieblokken, pennen, plakband en andere stationary-spullen. Een alleraardigste jongeman hielp me met een mooi envelopje waar de sleutel perfect in kon. Het kostte bijna niets. Of ik dan wel even bij de andere balie wilde betalen. Maar natuurlijk. Ik sloot weer netjes achteraan in de rij en toen ik eindelijk aan de beurt was, betaalde ik het envelopje. Ik schreef het adres erop en ging vol goede moed terug naar het postkantoor.

Bij binnenkomst zag ik hetzelfde als de eerste keer dat ik er binnenkwam. Een rij. Ik vroeg me af wat al die mensen te versturen hadden wat zó belangrijk was dat ze ervoor in de rij gingen staan, terwijl we in Nederland niet eens meer postkantoren hebben. Ik kan het me eigenlijk nauwelijks voorstellen.

Ik had flasbacks naar mijn tijd op Curaçao (sorry voor al mijn lieve Curaçaose vrienden. Jullie weten dat ik verder enorm van het eiland hou). Hoe ik daar soms uren in de rij stond bij het belastingkantoor. Eerst de wegenbelasting betalen - nog nooit van automatische incasso gehóórd natuurlijk - en dan naar een andere plek om weer een uur in de rij te gaan staan om de rest af te wikkelen. Zó omslachtig, zó ingewikkeld. Ieder jaar weer. Zoek je een administratieve baan met véél papierwerk? Zo'n baan die in Nederland aan het verdwijnen is? Kom dan naar deze kant van de wereld. Werk zát! Het was toen een van de redenen waarom ik weer in het westerse Europa wilde wonen en ik snapte die maandagochtend weer precies hoe dat toen was.

Enfin. Na nog eens een kwartier wachten was ik aan de beurt en kon het envelopje met de sleutel eindelijk verstuurd worden. Terug naar Buenos Aires. Terug naar de eigenaar. En loste ik mijn eigen domme actie op. Ik maakte een foto van het bonnetje dat ik kreeg waarop het verzendnummer stond en appte dat naar de eigenaar. Ze bedankte me hartelijk. En dat was dat.

Het verhaal van de sleutel.

HET ROER OM

Dan besluit je ergens halverwege 2017 dus weer fanatiek te gaan bloggen en dan komt er geen ene mallemoer van.

Dat zit namelijk zo. Ik zat de afgelopen tijd, zeg maar van de zomer tot december vorig jaar, niet echt lekker in mijn vel. Dat is niet zo verwonderlijk natuurlijk, gezien de behoorlijk gevulde rugzak die ik met me meedraag. En als dat dan het geval is, dan is er openbaar over schrijven wel het laatste waar ik behoefte aan heb. Dat begrijp je vast. En dus deed ik dat niet. 

In eerste instantie had ik het niet eens in de gaten. Dat ik niet zo lekker ging en overduidelijke klachten had. Met mij gaat het immers altijd goed. Zo heerlijk stabiel altijd, beide stevige benen op de grond. Ik was wel moe, maar dat is iedereen weleens, dacht ik. Ik piekerde veel meer dan anders, maar dat vond ik logisch. Dat ik me moeilijk ergens toe kon zetten, moeilijk ergens mijn aandacht kon bijhouden en weinig zin had in dingen, weet ik aan het feit dat ik veel had meegemaakt en nog steeds bezig was met alles in een nieuw jasje te gieten. Ik vond mijn werk niet meer leuk, maar er waren er wel meer die het op kantoor niet meer leuk vonden. Pas toen ik een keer als een idioot van mijn werk vertrok en met gierende banden de parkeergarage uitreed ging er een lampje branden. Ik besloot daarna thuis te blijven, maar een week later ging ik gewoon weer. Bizar.

Totdat het echt niet meer ging. En ik mezelf dwong om tijd voor mezelf te nemen. Het duurde een paar maanden en wat ik vervolgens deed is besluiten het roer om te gooien. Ik kwam tot de conclusie dat als ik me weer goed wilde voelen, ik dingen anders moest gaan doen. Mijn werk was niet meer fijn, het huis waar ik woon - mijn ouderlijk huis notabene - voelt niet helemaal goed en dus moest het anders. Met enórme pijn in mijn hart maakte ik een van de moeilijkste keuzes van mijn leven. De twee plekken waar ik de afgelopen tijd de meeste tijd doorbracht, heb ik allebei vaarwel gezegd. Mijn baan en mijn huis. Met mijn baan ben ik al gestopt, mijn huis staat inmiddels te koop.

En ondanks de zwaarte van mijn beslissing, voelt het echt goed! Als een opluchting. Als een letterlijke last die van mijn schouders viel. Mijn stressklachten verdwenen spontaan toen ik de beslissing nam. Terwijl het ongelooflijk veel onzekerheden met zich meebrengt en alle vastigheid onder mijn voeten vandaan slaat, zou je denken dat dát weer stress oplevert, maar juist niet. Het idee dat ik nu vrijheid heb voelt letterlijk echt bevrijdend. Ik denk dat het gewoon een beetje bij me past.

En nu zul je denken... Wat nu? Dat zal ik je vertellen. Nu ben ik op reis. Onderweg naar een bestemming ver van huis. Om een paar weken van mijn vrijheid te genieten en ein-de-lijk een van mijn droomreizen te maken. Niet omdat ik niet in Nederland wil zijn (hou op zeg, ik mis mijn nichtjes nu al), maar omdat ik nog zoveel van de wereld wil zien. Ik doe het gewoon! Het liefst maak ik gedurende het hele jaar een paar mooie reizen, maar mijn realiteitszin ben ik gelukkig nog niet helemaal verloren (knipoog). Eerst dit. Een week of zes/acht blijf ik weg. En kom daarna weer fris en fruitig en een fantastische ervaring rijker terug. 

Of ik het geluk ga vinden op reis? Natuurlijk niet. Geluk heb ik allang gevonden. Gewoon lekker bij mezelf. Het gaat om de ervaring, de mensen, het even in een andere wereld zijn en fantastische plekken bezoeken. Geloof mij, om gelukkig te zijn maakt het geen bal uit waar je bent. Hoewel ik van reizen wel echt heel erg gelukkig word. Of ik mezelf ga tegenkomen daar aan de andere kant van de wereld? Ongetwijfeld. Ik ben mezelf zo vaak tegengekomen de afgelopen tijd - ik leef notabene alleen met mezelf - dat je zou verwachten dat ik het wel een keer beu was, ware het niet dat ik mezelf prima gezelschap vind. 

Het wordt echt geen lifechanging event. Behalve de reis zelf die me uit mijn huidige dagelijkse leven haalt en dus voor de time being life changing is, wordt het daarna gewoon weer als vanouds. In hopelijk een nieuw huis, een nieuwe plek en een nieuwe baan. Ook dáár kijk ik nu al, terwijl ik nog niet eens op plaats van bestemming ben, naar uit. Ik neem de ervaring mee in het positieve vakje van die bomvolle rugzak, die ik voor de gelegenheid van alle ellende heb ontdaan. De ellende heb ik thuis gelaten, maar als ik terug ben, pak in de zooi er gewoon weer in. Het hoort nou eenmaal bij me. Ontkennen heeft geen zin. En gelukkig hebben de mooie dingen in het leven wat mij betreft nog altijd de overhand.

Waar ik dan eigenlijk naar toe ga? Zuid-Amerika! Brazilië, Argentinië, Chili en als ik het nog niet zat ben om uit een tasje te leven ook nog Peru. De verkoop van mijn huis gaat ondertussen gewoon door. Helemaal uit handen gegeven. Hoe vet zou het zijn dat ik aan het zogenaamde einde van de wereld ben (Zuid Argentinië) en in Denekamp mijn huis wordt verkocht? 

Meer weten over mijn reis? Volg mijn reisblog en ik hou je op de hoogte van alle plekken die ik ga bezoeken. Voor de places to be in Rio, de mooiste theaters van Buenos Aires, besneeuwde bergen in Chili en de Machu Picchu in Peru moet je op mijn reisblog zijn. De leuke persoonlijke verhalen en anekdotes hou ik hier op mijn persoonlijke blog bij. Als ik tijd heb. En een internetverbinding. En zin. Maar ik denk dat dat wel snor zit.

Waar je mijn reisblog vindt? Hier: www.kimaroundtheworld.nl. Zegt het gerust voort! Graag zelfs.

Het uitstrijkje deuxième partie

Goed. Ik ben dus nu 35. En dat betekent dat ik weer mocht. Vanochtend. Naar de huisarts. Voor een uitstrijkje.

Elke vijf jaar mag ik. Net als iedereen trouwens. De eerste keer dat ik ging was ik nog 29, herinner ik me nog als de dag van gisteren (ik weet zelfs nog wat ik aan had) en ik kan eigenlijk niet geloven dat dat alweer 5,5 jaar geleden is. Waar die tijd gebleven is? Het is me een raadsel. En ergens voel ik borrelen dat ik daar binnenkort heel persoonlijk over ga bloggen.

Maar goed, eerst dat uitstrijkje. Op zich ook best persoonlijk, hoewel ik niet op details in zal gaan. Wat ik wel wil vertellen is dat mijn oud-buurvrouw mij vanochtend hielp. Zij werkt namelijk als doktersassistent. Een oude bekende dus. Van kletsen over koetjes en kalfjes ging het naar vragen als 'Doet het pijn?', 'Hou je het nog vol?' en opmerkingen als 'Nog eventjes' en 'Ik ben bijna klaar', terwijl ze met een lampje vol in mijn 'flamoes' scheen die opeens een stuk minder intiem aanvoelde dan normaliter.

Het viel best mee. Enorm mee, zelfs. Het stelt echt niks voor, zo'n onderzoek en ik ga ervan uit dat ik net als vijf jaar geleden gewoon weer voor vijf jaar goedgekeurd word. Voor ik het wist was ik weer thuis, maar niet voordat we na de behandeling gewoon verder kletsten over dezelfde koetjes en kalfjes. Toen ik opstond om weg te gaan, liep ze met me mee naar de deur. Ze gaf me een hand en sprak een afsluitende zin uit, waarop ik meteen een weerwoord had. En terwijl ze me allervriendelijkst aankeek, twijfelde ik of ik hem zou maken. Het grapje. Een inkoppertje. Of ik het weerwoord zou zeggen. Ik deed het niet. Maakte hem tóch maar niet.

"Leuk je weer eens gezien te hebben," zei ze.

Drie keer raden wat mijn weerwoord zou zijn geweest.

Kinderlogica to the max

Iedereen die mij een beetje kent, weet ik dat dól ben op mijn nichtje Lise. En sinds ze half mei grote zus is geworden van Fenne en ze dus nu met z'n tweetjes zijn, is mijn dolheid zelfs meer dan verdubbeld.

Op bezoek kom ik al niet eens meer in het huize broerlief; ik ben eerder onderdeel van het meubilair. Hoewel ik bij binnenkomst altijd heel enthousiast wordt begroet met een knuffel en een kus door de kleine blonde draak en ze me daarna uitgebreid vertelt wat ze die dag gedaan heeft, is het daarna al gauw vrij normaal dat ik er ben. Tante Kim dit en tante Kim dat, het is geweldig om dat kleine meiske zo vaak te zien. En haar klein zusje nu natuurlijk ook.

Zo was ik laatst op maandagavond tijdens spitsuur bij hen thuis. Ik was er een uurtje om te helpen, omdat broerlief weg moest. Rond bedtijd dus. Ene kind in bad, andere op de arm. Daarna de baby in bad en televisie kijken met de inmiddels schoongewassen peuter. Daarna baby beneden aan de borst van haar moeder, terwijl peuter en ik ons vermaakten met Buurman en Buurman vlak voor het slapen gaan. Dat tante Kim haar naar bed zou brengen, zei haar moeder tegen Lise. Omdat Fenne nog moest drinken bij mama.

Echt erom te springen stond ze niet, die kleine muiter van ruim 2,5. Als het moet, dan moet het, dacht ze, maar in eigen huis werd ze toch het liefst naar bed gebracht door een van haar eigen ouders. Snap ik natuurlijk. Maar Fenne bleek toch op tijd klaar. Ze had blijkbaar haar buikje vol en hoefde niet meer te drinken. Mama kon Lise dus toch alsnog zelf naar bed brengen. Het meiske was bijna euforisch.

Plots liep ze naar mij toe. Ik wilde bijna net als Buurman en Buurman "A je to!" tegen haar roepen en haar een kus geven voor het slapengaan, toen ze me opeens op mijn borst aanraakte. Ze keek me aan.
"Fenne bij jou verder drinken?" vroeg ze op haar allerschattigst.
Ik schoot in de lach. Haar moeder ook. Had ze toch helemaal niet in de gaten gehad dat haar zusje al gestopt was met drinken. Dacht ze toch zomaar dat, omdat haar moeder haar naar bed ging brengen, de baby wel bij tante Kim verder kon drinken.
Dat dat niet kon, antwoordde ik. Dat er geen melk in mijn borsten zat. Dat tante Kim eerst zelf een baby moest krijgen, legde ik uit. En dat ik die nog niet had.
Ze dacht even diep na.
"Ikke wel!" riep ze toen uitgelaten, terwijl haar moeder aanstalten maakte om naar boven te gaan en ik de kleine Fenne op mijn arm nam.

Kinderlogica. Briljant af en toe.

Thirty freaking five

"Leuk hoor, al die reisverhalen op je reisblog, maar wanneer ga je weer verhalen op je andere blog schrijven?"

Mijn vriendin M. stelde me deze vraag afgelopen donderdag terwijl we een hapje aten op een heerlijk terras in de ondergaande avondzon. Toevallig, voor zover toeval bestaat, vond ik het. Want ik had namelijk een paar weekjes geleden, toen ik rondreisde door Toscane, besloten dat ik weer wat meer moest gaan bloggen. En dan niet alleen reisverhalen op mijn reisblog. Nee, ook weer andere verhalen. Zoals eerder. Gewoon over mijn dagelijkse leven. Waar ik ooit mee begon.

Ik zou gauw jarig zijn, dacht ik. En dat zou een beste mijlpaal zijn. Dus een mooi moment om weer te gaan bloggen. Het eerste onderwerp bedacht ik ook al. Inderdaad, mijn verjaardag. En dan niet zozeer mijn verjaardag an sich, maar meer de leeftijd die mijn verjaardag met zich meebracht. Ik weet nog dat ik vijf jaar geleden opzag tegen dertig worden. Hoe anders was dat nu. Afgelopen zondag was het zover. Mijn vijfendertigste verjaardag. Sjongejonge!

Goed. Vijfendertig dus. Dat is een behoorlijke nijlpaard. Op een of andere manier tikt de klok gewoon door en word ik er elk jaar gewoon weer eentje ouder. Ik hoef er niets voor te doen en niets voor te laten. Net als iedereen natuurlijk. Zoals de zon die voor niets opgaat, zo gaat de leeftijd ook vanzelf. Waarom ik eerst 35 moest worden om weer te gaan bloggen? Geen idee. Misschien is het niet zozeer de leeftijd 35, maar meer het getal. Mooi rond, wilde ik zeggen, maar dat is het natuurlijk niet. Half rond. Halverwege een decennium. Misschien daarom.

Maar niet alleen maar daarom. Afgelopen winter was ik op Curaçao. En terwijl ik daar was en van het leven daar genoot gebeurde er onbewust iets. Ik ontspande. Maar dan echt. Helemaal volledig. Zoals ik in de pak 'm beet 15 maanden daarvoor niet had kunnen ontspannen. En voor mijn gevoel kon ik vanaf dat moment de draad weer enigszins oppakken na alle ellende van die tijd ervoor. Ik schreef hier over die ellendige tijd. Om nog maar te zwijgen over de tijd erna.

En die bak ellende heeft zijn sporen nagelaten, kan ik je vertellen. Nog steeds. Soms neem ik teveel hooi op mijn vork en als ik dan op zaterdag weer eens mijn bed niet uitkom omdat werkelijk al mijn ledematen met lood gevuld lijken te zijn, vraag ik me af op welk moment ik in die week weer mijn grens ben overgegaan. Dingen die voorheen moeiteloos gingen, gingen een hele tijd helemaal niet. Daarna kwam er een tijd dat ze wel weer gingen en nu ben ik zover dat ik bijna weer alles aankan. Met af en toe een tegenslag. En dan een fikse.

Mezelf herpakken heet dat. Heft weer in eigen handen nemen en de regie weer oppakken. Ik ben verdorie 35! Het is tijd om weer wat te gaan dóén! Maar toch heb ik die tijd nodig gehad. Om te herstellen en om weer op adem te komen. Om mezelf weer aan te zetten, nadat ik echt weken, wat zeg ik, maanden volledig uit heb gestaan. Ik heb het gevoel dat ik er weer ben. Anders dan voorheen, dat wel. En zoals ik was, word ik nooit meer. Maar ik ben er weer. Niet altijd, maar meestal wel.

Mooi moment dus om weer te gaan bloggen. Gewoon over mijn leven. En alles wat zich daarin afspeelt. Gewoon omdat het leuk is. Omdat mijn leven leuk is (je zou het niet geloven, maar dat vind ik echt), omdat ik schrijven leuk vind en omdat jullie het leuk vinden om te lezen natuurlijk. Op mijn reisblog Kim Around the World schreef ik overigens wel volop de afgelopen tijd. Benieuwd?

Dus weer meer stukjes de komende tijd. En dus niet alleen op mijn reisblog over de geweldige reizen die ik maak en heb gemaakt, maar ook hier. Gewoon over alles wat ik meemaak. Leuk dat je meeleest. O, en mijn reisblog? Je wist nog niet dat ik die had? Dan wordt het wel echt tijd. Hier kun je hem vinden. Waar? Hier? Ja, hier inderdaad. Of hier. En hier. En vooruit hier ook. En niet alleen even gluren of lurken, maar echt lezen. Ik beloof je dat je geïnspireerd raakt. Volgen dus! Dat kan trouwens ook via de Facebook-pagina van Kim Around the World.

En vanaf nu zo ongeveer wekelijks ook weer hier dus. Kom je af en toe buurten?