maandag 16 januari 2012

30 GOING ON 18

Afgelopen zaterdag kwam ik, na een heerlijke tapa's date met vriendin M, terecht op de verjaardag van haar zus.

Het was er niet druk en de meeste mensen die er waren, kende ik niet. Ik nam plaats naast een man die ik nooit eerder gezien had. M's zus schonk een glaasje rosé voor me in en toen ik mijn eerste slokje nam begon de man tegen me te praten.
"Goh," vroeg hij, "wat drink jij eigenlijk?"
Ik keek hem aan.
"Rosé," antwoordde ik. "Ik drink roze wijn."
Ik lachte er om, in de veronderstelling dat de man weleens eerder een glas rosé gezien had.
"Enne... Waar smaakt het naar dan?" vroeg hij vervolgens.
Weer keek ik hem aan.
"Naar wijn."
Hij leek niet tevreden en bleef vragend kijken.
"Is het een soort kinderbier?" vroeg hij vervolgens.
Ik was blij dat ik niet net een nieuwe slok had genomen, want ik proestte het uit.
"Nee," antwoordde ik, "dit is gewoon een volwassen glas wijn."

Even later probeerde hij weer een gesprek aan te knopen.
"Waar kom je eigenlijk vandaan?"
Ik keek hem aan.
"Hier, uit het dorp," antwoordde ik en ik vroeg belangstellend waar hij vandaan kwam.
"En? Ben je hier geboren en getogen?" vroeg hij, nadat hij had verteld waar hij vandaan kwam en door zijn vrouw in het dorp terecht was gekomen.
Ik vertelde hem dat ik hier inderdaad ben getogen.
"Waar woon je dan precies?"
Ik vertelde hem in welke straat ik woon.
"Is dat bij de oude bieb?"
"Ja," antwoordde ik, "dat is bij de oude bieb."
"En woon je nog bij je ouders?" vroeg hij vervolgens.
Weer was ik blij dat ik niet net een slok wijn had genomen, want ik proestte het weer uit.
"Nee joh," zei ik, "ik ben al bijna tien jaar het huis uit."
Zijn ogen werden groot.
"Echt? Zo lang al? Woonde je dan op je achtste al op jezelf of zo?"
Ik proestte nu nog harder.
"Nee hoor!" zei ik, "ik was twintig!"
Zijn ogen werden zo mogelijk nog groter.
"Hoe óúd ben je dan?" vroeg hij, duidelijk niet in staat om twintig plus tien uit te rekenen.
"Ik word in juni dertig," zei ik.
Hij zweeg en keek me met grote ogen aan.
"Echt?"
Ik knikte.
"Echt waar."

Over iets minder dan vijf maanden is het al zo ver!

2 opmerkingen :

  1. Oh ik kan daar zo slecht tegen als mensen dan zo quasi verbaast reageren. Ik werk op invalbasis dus heb regelmatig nieuwe collega's en dan heb je een hele dag met iemand gewerkt, veel verteld over wat je doet en gedaan hebt en als je dan je leeftijd noemt dan slaan ze steil achterover. Nu is bij mij vaak het probleem dat ik niet een van de grootsten ben, maar dan denk ik dat heeft er toch niks mee te maken! Heel irritant, alsof ze totaal niet naar m'n verhaal hebben geluisterd!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. @Floor: Ik begrijp je helemaal! Haha! Vaak is het zo dat ik een veel jongere eerste indruk maak. Ik ben klein (denk nog wel kleiner dan jij, 1,55m om precies te zijn) en heb zo'n lief gezicht, waardoor mensen vaak denken dat ik jonger ben (achttien, zoals afgelopen weekend is wel heel extreem, meestal is het tussen de twintig en 25). Maar als ze dan eenmaal met me gesproken hebben en weten wat ik allemaal al gedaan heb, dan realiseren ze zich wel dat ik echt geen twintig meer ben! Zo voel ik me overigens ook niet meer, maar ik moet toegeven dat ik me ook nog láng geen dertig voel!

      Joh, trek het je niet aan. Het is zoals het is. Als je je er aan ergert, heb je alleen jezelf er maar mee. De ander is het na vijf seconden weer vergeten...

      Verwijderen