Soms heb je van die momenten. Van die momenten die je liever niet zou meemaken. Laat staan opnieuw over zou doen. Van die momenten waarop je wenst dat de grond onder je voeten verandert in drijfzand en jij met het zand wegdrijft. Uit het zicht. Verdwenen.
Zo'n moment had ik vorige week. Tijdens mijn werk.
Ik was bezig met iets - ik zou niet meer weten wat - toen ik merkte dat er iemand stond. Een klant. Die me iets wilde vragen. Ik zag het silhouet. Groot, weinig vorm, kort grijs haar, kromme benen. Een wijde jas, een wijde, donkere spijkerbroek, platte schoenen. Ik keek naar het gezicht. Niet heel vriendelijk, maar ook niet meteen nors. Geen gezichtsbeharing, noch sieraden te bekennen. Ik twijfelde niet eens.
"Kan ik u helpen, meneer?" vroeg ik op mijn álleraardigst. Me van geen kwaad bewust.
Ik hoorde een kuch.
"Mevrouw," zei de persoon van wie ik niet eens twijfelde 'wat' het was, uiterst kalm.
Ik verschoot van kleur.
"O sorry!" riep ik uit, terwijl het schaamrood op mijn kaken niet eens in de buurt kwam van de échte schaamte die ik voelde. Het liefst wilde ik onder mijn desk duiken en pas weer omhoog komen als deze persoon verdwenen was, maar ja, dat doe je dan weer niet. Nog nooit had ik dit eerder meegemaakt. Nog nooit had ik een vrouw voor een man aangezien.
Ze pakte slechts een kalender. Een kalender die onze bank elk jaar in november uitgeeft aan al haar klanten. Daarna vertrok ze. Ik slaakte een zucht van opluchting. Mijn gene was te groot om hierna nog iets voor haar te kunnen betekenen.
Naderhand vertelde ik het aan collega's. Zij lachten erom, evenals ik zelf overigens. Ik kon me niet voorstellen dat dit mij was overkomen. Ik dacht aan de vrouw en hoe beledigd zij zich wel niet zou moeten voelen. Hoewel ze behoorlijk koeltjes bleef. Alsof het vaker gebeurde. Ik moet er zelf niet aan denken om voor man aangezien te worden; ik zou meteen een complete metamorfose ondergaan, al helemaal als het vaker dan eens zou gebeuren.
Als ze nou een getailleerde jas droeg. Of een nettere spijkerbroek. Een leuk laarsje eronder met misschien zelfs wel een hakje. Als ze haar haren iets beter in model zou brengen. Misschien ietsje langer met zelfs een permanentje of juist een pittig kort kapsel. Een kleurtje erin om het gezapige er uit te halen. Als ze nou eens haar houding zou aanpassen. Iets rechter op zou staan met de schouders naar achter, in plaats van te laten hangen. Als ze dát allemaal nou eens zou doen, dan weet ik zeker dat niemand haar ooit nog voor een man aan zou zien.
Dit hou ik mezelf voor. Echt. Want op deze manier was het gewoon haar eigen schuld!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten