maandag 23 december 2013

THE BUTTERFLY EFFECT

Om zeven uur gisteravond zou ik bij mijn vriendin zijn.

We zouden gaan happen in de stad. Wijntje drinken (eentje!), bijkletsen en ondertussen lekker eten. We doen het wel vaker, maar de laatste tijd niet meer zoveel als voorheen. Dus het werd weer hoog tijd.

Overdag was ik bij mijn moeder. Zij was jarig geweest en had nog verjaardagsvisite. Het was gezellig en ik kon niet wegkomen. Om kwart voor zeven riep ik dat ik toch écht weg moest en pakte ik mijn autosleutels. Een van de verjaardagsgasten (gewoon mijn neefje van 12, hoor) liep zelfs helemaal mee naar de auto.

Op de weg naar Oldenzaal zag ik het bovenop de Tolbult al. Zwaailichten. Blauw flikkerende lichten, midden op de weg. Ik vroeg me af wat er was gebeurd. Een aanrijding? Een ongeluk? Een vrachtwagen met pech die de weg barricadeerde? Ik concludeerde het laatste toen ik er langs reed. De hele weg bleek afgezet, wat ik op de Tolbult nog niet kon zien en ik werd samen met mede-automobilisten omgeleid over de parallelweg. Het enige dat ik op de weg zag was een stilstaande vrachtwagen. Geen krasje te bekennen, maar dat was moeilijk te zien, aangezien het pikkedonker was. Vast een gevalletje pech op zondagavond. Waardoor ik mooi wel moest omrijden en nóg later pas in Hengelo was.

Toen we eenmaal aan tafel zaten, onze eerste slokjes wijn achterover hadden gegooid en iets lekkers van de kaart hadden besteld, checkte ik mijn telefoon. Een stuk of vijftien berichten in mijn whatsapp.

Dodelijk ongeval Oldenzaalsestraat, las ik in de groepsapp van mijn familie. Ik werd even koud. Mijn hart stond even stil.

Ik keek mijn vriendin verschrikt aan.
"Die wegafzetting... waardoor ik zonet moest omrijden... Er is iemand omgekomen!"
Ik zei het met ongeloof.

Er werd meteen gespeculeerd wie er was omgekomen. Her en der komen de verhalen. Zo gaat dat als je in een klein dorp woont. De man zelf heeft nauwelijks zijn laatste adem uitgeblazen en de whatsapp staat roodgloeiend van de berichten. Vreselijk.

Het idee dat ik enigszins geïrriteerd langs de barricade reed. Dat ik over de parallelweg moest, alleen omdat er een vrachtwagen met pech stond, zoals ik dacht. Het idee dat er op dat moment op die plek, bij die vrachtwagen, net iemand was overleden. Of misschien op dat moment zelfs nog aan het sterven was. Bizar. Te raar voor woorden. Zo ben je er en zo ben je er niet meer. Ik blijf het herhalen. Het is het mysterie van het leven.

Na een paar minuten en enkele berichten over en weer stuurde mijn moeder een bericht.

Ik ben blij dat je later bent weggegaan.

Niet dat ik het de vrachtwagenchauffeur gun. Integendeel. Natuurlijk niet! Maar het is wel enigszins een opluchting dat het niet mij overkwam. Dat ik het niet gezien heb. Het moet vreselijk voor hem zijn geweest. En nog steeds. Hij reed iemand aan en die persoon overleed. Hoe kun je jezelf ooit vergeven? Nooit. Om het over de overledene zelf nog maar niet te hebben. En zijn nabestaanden. Verschrikkelijk! Maar ik moest mijn moeder gelijk geven.

Ik was blij dat ik later was vertrokken.
Ik stuurde een hartje naar mijn familie. Twee zelfs.

2 opmerkingen :