zondag 9 februari 2014

I WILL ALWAYS LOVE YOU

Ik weet niet precies waar het door kwam. Maar het kwam bínnen. 

Ik zat gewoon cappuccino te drinken. Vorige week zondag. In de Dubai Mall. Bij Tim Hortons. Mijn voeten deden pijn van het slenteren van die dag en de dag ervoor. Het meeste wat ik wilde doen in de stad, had ik gedaan. In sneltreinvaart. Zoals hier te lezen is. Op de fontein na. Die moest ik nog zien.

Ik had geen idee wanneer de fontein aan zou gaan. Wel wist ik dat ik er vlakbij zat. Mensen stroomden toe. Het was een drukte van jewelste. Om zes uur was het zover. Hij ging aan. Tim Hortons was nagenoeg leeg. Ik kon me er niet toe zetten. Om naar buiten te gaan, in de menigte te gaan staan en misschien maar een glimp van het spektakel op te vangen. Ik bleef zitten. Alsof ik vastgenageld was aan de stoel. Mijn voeten riepen 'nee' en mijn benen deden zelfs zittend pijn. Ik deed niets. De batterij van mijn telefoon was al een paar uur leeg, omdat ik eerder die middag in de Burj Kalifa een paar foto's had gemaakt. Ik zat daar maar. Als een debiel. Nagenoeg alleen. Naar de menigte te kijken. En naar mijn eigen reflecterende spiegelbeeld in het raam. Ik leek wel gek.

Een half uur later ging het ding weer aan. Tim Hortons liep weer leeg. Ik weet niet wat het was. Mijn voeten zeiden opeens dat ze het wel weer aankonden. Dat ze wel genoeg gezeten hadden. Ik stond op, gooide mijn beker in de prullenbak bij de deur (de cappuccino was alláng op) en liep naar buiten.

Wat ik hoorde voelde als een klap voor mijn kop. Maar wel een heel aangename.

"...should stay...

I would only be in your way..."


Het was Whitney. Ze schalmde door de speakers. Wat een geluid. Pas buiten hoorde ik het.

Ik liep verder. Richting de fontein. En vond een plekje met mooi uitzicht. Haar stem zong verder.

"...And IIIIIIIIII... will always... love youuuuu..."

Kippenvel. Het raakte me. Echt heel hard.

Ik was tien toen ik I will always love you voor het eerst hoorde. Tot grote ergernis van mijn broer. Ik vond het prachtig. Prachtig! Een stem als Whitney. Die heeft niemand. Niemand. Zo mooi. Zuiver, krachtig. Kleurrijk. Nagenoeg perfect.

Ik zag de fontein. Die op de geluiden van Whitney bewoog. Soms hard, soms zacht. Op de maat van de muziek. Op de maat van de stem.

Whitney is al bijna twee jaar dood. En hier, tweeëntwintig jaar na dato, wordt haar nummer, haar stem ten hore gebracht. Alsof ze er nog is. Alsof ze nog leeft. Dit nummer. Dit prachtige nummer. Het zal altijd blijven bestaan. Ze heeft het ons nagelaten. De wereld nagelaten. Nooit zal ze helemaal weg zijn. Er zal altijd een stukje van haar blijven bestaan. De fontein gaf het nummer extra kracht. Alsof die er altijd was en er altijd bij hoorde. Het klopte. Het raakte me. Heel hard.

Ik stond daar. Alleen. Tussen al die mensen. Ik hoorde haar en zag het geweldige waterspektakel. Tranen brandden in mijn ogen.


1 opmerking :

  1. Het filmpje is niet van mijzelf, maar heb ik van YouTube gevist. Ik was teveel onder de indruk om überhaupt maar aan mijn camera te dénken.

    BeantwoordenVerwijderen