zondag 9 november 2014

HEERLIJK HAARLEM IN OKTOBER

Ik was in Haarlem begin vorige maand.

Een uitje van het werk. Het jaarlijks terugkerende personeelsweekend, altijd rond dezelfde tijd van het jaar. Vorig jaar waren we in Maastricht. Dit jaar in Haarlem. Ik was er nog nooit geweest. En tevens had ik nog nooit iets negatiefs over Haarlem gehoord. Een leuke stad, een beetje als Amsterdam, maar dan kleiner. Knusser. Gezelliger. Met een rijke historie, veel te zien en veel te beleven. Ik liet me verrassen.

Ik was best onder de indruk van de stad.
De leuke winkelstraatjes met kleine boetiekjes en winkeltjes. De grote geijkte winkels, het marktplein waarvan het zonde is dat er daadwerkelijk nog een markt plaatsvindt, de Bavo, waarin Frans Hals begraven ligt. We maakten een stadstour. Aten een voorgerechtje in een restaurant, maakten een stadswandeling door de beroemde hofjes (Léúk!), gingen voor het hoofdgerecht naar het Pakhuis, maakten in de regen een rondvaart over de Spaarne en doken daarna bij restaurant nummer drie naar binnen voor een toetje. Gauw terug naar het hotel om vervolgens bij XO aan de borrels te gaan.

Iets wat al een tijd geleden was. Borrels drinken. 
Of überhaupt een avondje stappen. Ik weet niet waarom, maar de laatste tijd kwam het er steeds niet van. Druk met de baby's van vriendinnen en van mijn broer, druk met werk - wat overigens wel zijn vruchten afwerpt -, druk met alles. Denekamp is nou ook niet de plek waar het allemaal gebeurt, dus even op de fiets naar de stad is er gewoon niet bij. Het was er weer tijd voor, zal ik maar zeggen.

En het was geslaagd. Collega's zijn collega's en moeten ook gewoon collega's blijven, maar tijdens zo'n weekend en met een lading bier en wijn achter kiezen vervaagt die grens al gauw. Toch probeerde ik wel die grens te bewaken, want de maandag erop moest er gewoon weer gewerkt worden. En dat is toch iets wat niet helemaal met elkaar strookt. En dan zul je net zien dat er iets gebeurt wat al jaren niet gebeurd is. Dat je iemand tegenkomt.

Hóé ging ik dit oplossen?
Ik stond aan de bar drankjes te bestellen. Toen ik me omdraaide stond hij daar. Ik keek recht in zijn grijze ogen. En hij in de mijne. Even bleven we elkaar aankijken. Ik liep langs hem heen. We glimlachten naar elkaar. Ik liep verder, ging dansen met collega's, maar bleef in de buurt van de leuke jongen. Ik probeerde hem te peilen. Hij keek, ik keek terug. En soms andersom. Dan keek ik naar hem en keek hij terug. Hij lachte en knipoogde, maar hij deed niks. Hij bleef gewoon maar kijken. Van een collega kreeg ik een nieuw wijntje, omdat 'die jongen toch geen drankje voor je haalt', zei ze en toen vond ik het mooi geweest.

Voor ik het goed en wel doorhad liep ik op hem af, pakte hem bij zijn hand en sleurde hem mee naar buiten. 
Weg uit de drukte, weg uit het lawaai, de avond in, het donker in. We kwamen aan de praat. Logisch natuurlijk. We bleken even oud. Toevallig. Hoe vaak kom je nou iemand tegen van je eigen leeftijd, die single is? Raar hoe dat kan gaan. We kregen het over werk, over familie, over van alles. Ik was van hem onder de indruk. Zoals ik dat in lange tijd niet was geweest. In héél lange tijd niet was geweest. Ik hoopte dat ik ook indruk op hem had gemaakt.

De dag duurde bijna 24 uur.
Zondags was ik brak. De goedkope kroegwijn voelde ik de hele dag in mijn hoofd. We gingen naar Zandvoort. We kregen salsa-les en konden de hele middag dansen. De zon scheen vólop. We waren dan weer buiten, dan weer binnen. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe slechter ik me voelde. Om zes uur gingen we met de bus terug. Terug naar het verre oosten. We reden amper op de snelweg of ik sliep. Een half uur voor aankomst werd ik wakker. Zonder de hamer in mijn hoofd. Topfit!

Ik checkte mijn telefoon regelmatig. In de hoop op een berichtje van de knappe jongen. Maar een berichtje bleef uit. Of ik überhaupt nog iets van hem hoorde of gezien heb na dit eerste weekend van oktober?

To be continued. Or maybe not.



Geen opmerkingen :

Een reactie posten