maandag 2 april 2012

GEMIST!

Ik schitter de laatste tijd op mijn blog door afwezigheid.

Geregeld krijg ik van allerlei mensen te horen dat ik weer eens iets moet plaatsen. En dan vooral leuke anekdotes. Ik maak op zich genoeg mee, dus inspiratieloos ben ik niet, maar op een of andere manier krijg ik alles wat ik meemaak gewoon niet uit mijn vingers de afgelopen tijd.

Maar niet alleen op mijn blog schitter ik door afwezigheid. Ook in het echte leven ben ik er niet altijd. Ik werk op een plek 200 kilometer van huis. Op dinsdagochtend rij ik in alle vroegte naar 'het westen' om daar heel de week te werken bij de Rabobank (moet ik daarvoor hélemaal naar de andere kant van het land? Ja, ik moet daarvoor hélemaal naar de andere kant van het land). Ik help klanten, ik heb leuke collega's, ik ga sporten, ik ga uit eten met alle mensen die ik de afgelopen tijd tijdens dit idiote leventje heb ontmoet en op vrijdagavond rij ik na een werkdag van twaalf uur weer in oostelijke richting.

In het weekend ben ik thuis. En dan heb ik quality time met mijn familie en vriendinnen. Met mijn moeder naar de Intratuin, met mijn broers voetbal kijken, lunchen met de ene vriendin, uit eten met een andere vriendin en af en toe een cappuccino met appelgebak in de stad. En voor je het weet is het weer dinsdagochtend en zit ik weer in mijn bolide, die ondertussen al bijna 27.000 kilometer op de teller heeft staan. En dat in nog geen tien maanden tijd.

Er schiet dus geregeld van alles bij in. Omdat alles in het weekend en op maandag gepland moet worden en niet iedereen op die dagen tijd heeft, komt het wel eens voor dat ik sommige mensen echt maanden niet zie. Zo ook mijn nicht en haar dochtertjes. Die had ik voor de kerst voor het laatst gezien, terwijl ze hier hemelsbreed nog geen kilometer vandaan wonen. Het is er bij ingeschoten, tja, dat kan gebeuren in alle hectiek. Maar gisteren had ik een date met ze op het oude vertrouwde voetbalveld.

Toen ik kwam aanfietsen kwamen de meisjes van vier en vijf jaar me al tegemoet. Het voetbalveld vinden ze normaliter niets aan, maar toen ze hoorden dat 'tante Kim' er zou zijn, wilden ze maar wat graag mee. De oudste zei tegen me dat het 'toch wel echt lang geleden was', waarop ik haar vroeg waar zij al die tijd had uitgehangen. Tijd om te antwoorden had ze niet, want ze begon druk te vertellen over waar ze in de zomervakantie naar toe zouden gaan. Ik deed alsof ik verbaasd was (want ik wist natuurlijk al lang waar ze naar toe zouden gaan) en zei dat ik dat gaaf vond, terwijl ik naar ze toe liep. Toen we bij elkaar kwamen gaf ik beide meiden een dikke knuffel waarop de oudste me aankeek en op haar aller schattigst zei:

"Tante Kim, ik heb jou écht gemist!"

Geen opmerkingen :

Een reactie posten