PLOFKIM

"Plofkippen zijn doorgefokte vleeskuikens die voor consumptie zo snel mogelijk moeten groeien met het risico letterlijk dood te groeien. Ze worden in zeer korte tijd heel zwaar."

Hoe zwaar ik zélf momenteel ben, weet ik niet. Dat komt niet omdat ik geen weegschaal heb, maar omdat ik er niet op durf te gaan. Bang voor wat de digitale cijfers me zullen zeggen. Want ik weet dat het meer is dan vorig jaar en al helemaal dan twee jaar geleden toen de cijfers niet boven de 47 kilo uitkwamen.

Nu moet ik zeggen dat dat wel heel weinig is. Toch beloofde ik mezelf destijds plechtig dat ik nooit meer zwaarder zou worden. Maatje 34 zat me als gegoten en ik voelde me prettig, temeer omdat de kwabben onder mijn billen en op mijn dijen die ik al sinds mijn 18e had, helemaal waren verdwenen. Het ging toen niet zo goed met me, want ik was net verlaten door mijn grote liefde en ik zat werkloos thuis en ik concludeerde dat er een grote dosis ellende nodig was om mij 'kwabloos' te maken.

Op dit moment gaat het juist ontzettend goed met me. Met als gevolg dat de kwabben weer in grote mate aanwezig zijn. Ik heb een leuke baan, een leuk huis, ik ga veel op reis en heb veel vriendinnen met wie ik regelmatig op stap ga. Een hapje eten hier, een lunchje daar (mijn fervente Facebook followers zien met regelmaat een foto van een lekker broodje of een biefstuk voor bij komen) en hup! Daar waren ze opeens weer. Niet een voor één, nee, allebei tegelijkertijd. Hoppa! Op mijn dijen en onder mijn billen. Waardoor ik me momenteel echt letterlijk een plofkip voel. Nog even en ik groei dood.

Vandaag heb ik een nieuwe sportoutfit gekocht. Een knalroze jasje met een zwart hemdje en een zwarte sportbroek. Omdat ik besloten heb om eens heel fanatiek aan het sporten te gaan. Dat deed ik al een paar weken, maar vanaf nu ga ik echt, écht fanatiek bezig. Want naast een sportoutfit heb ik ook een nieuwe bikini gekocht (voor een reis later dit jaar waarover ik binnenkort zal bloggen) en toen ik mezelf in de paskamer van de H&M in de twee aquablauwe miniscule stukjes stof in de spiegel bekeek, walgde ik bijna van mezelf. Omdat ik het niet uit kon staan dat ik die vieze kwabben tóch weer terug heb laten komen.

Het boek van Sonja Bakker dat ik vijf jaar geleden kocht, toen ik me net zo'n plofkip als nu voelde, heb ik weer tevoorschijn gehaald en ik hoop dat ik het met mijn idiote leven van nu voor elkaar krijg om me er enigszins aan kan houden. Want die kwabben... Die moeten weg. Moge dat duidelijk zijn. Of ik het voor elkaar ga krijgen? Natuurlijk! En ik ga hier op mijn blog netjes bijhouden hoe het me vergaat, zodat ik over een paar maanden in een superstrak lijf op het Curaçaose strand kan paraderen.

Voor nu wil ik me even opnieuw aan jullie voorstellen. Mijn naam is Kim. Plofkim.