dinsdag 6 november 2012

EEN RAAR VERZOEK

Er gebeuren soms rare dingen op mijn werk.


Gister kwam er een klant de bankhal binnenlopen. Een jongen van 32. Hij had een overboeking gedaan naar iemand van wie hij iets had gekocht via Marktplaats en dit was per ongeluk twee keer gebeurd. Hoe hij nou het geld terug kon krijgen, vroeg hij. Want uiteraard mailde de ontvangende partij hem niet terug. Die zestig euro had hij mooi in de pocket. Ik zag in ons systeem dat hij er al eens eerder over gebeld had en dat we zijn 'case' al in behandeling hadden.

Dus dat was dat. Dacht ik. Ware het niet dat er nog een vervolg kwam. De jongen stond op het punt om weg te gaan, toen hij opeens aarzelde en me aankeek.

"Mag ik jou misschien nog een hele rare vraag stellen?" vroeg hij plots.
Ik keek hem aan.
"Natuurlijk mag dat," antwoordde ik, nieuwsgierig naar wat er zou komen.
"Ik ben bezig met een cursus fotografie," vervolgde hij, "en ik moet een foto maken van iemand die met een telefoon bezig is."
Ik keek hem aan, nog niet helemaal realiserend welke kant hij op wilde.
"Mag ik een foto van jou maken?" vroeg hij opeens.
Ik voelde me blozen. Stom he? Zo midden in de bankhal. Tja, dat verwácht je gewoon niet.
Ik stamelde even, terwijl hij een formulier met zijn opdracht tevoorschijn toverde uit zijn tas.
"Heb je dan nu je camera bij je?" vroeg ik.
Hij knikte, terwijl hij me het papier overhandigde.
Ik las het. En er stond dat hij zomaar iemand 'met een goede uitstraling' zou moeten aanspreken. De foto die hij zou maken zou later die avond gebruikt worden tijdens de les.

Ik vroeg aan mijn collega wat zij zou doen, nadat ik hem had gezegd dat ik het eerst even wilde overleggen. Dat je nooit zeker weet waar hij de foto voor zou gebruiken, zei ze. Dat het toch wel riskant is. Dat je niet hier in de bank kan gaan zitten "poseren", terwijl onze manager notabene in een overleg zat in het kamertje naast ons. Ze zal maar net de kamer uitkomen, terwijl de jongen op het punt staat een foto van me te maken.
Nee, dat kon niet.
En ik was het met haar eens.
Ik liep naar de jongen om hem teleur te stellen. En ook om mezelf teleur te stellen, want ik had het bést leuk gevonden.
"Als ik je op straat was tegengekomen had ik het sowieso gedaan," zei ik, "maar er lopen vast genoeg mensen hier in het centrum rond van wie je een foto kan maken."
Hij baalde.
"En als ik niemand kan vinden," zei hij, "dan kom ik gewoon terug. En loop ik persoonlijk naar de manager en zorg ik gewoon dat ik die foto van je maken kan!"
Ik lachte.
"Goed," zei ik, "heel veel succes!"
"Dank je. En tot straks!" zei hij resoluut, terwijl hij zijn tas weer over zijn schouder sloeg.


Maar helaas heb ik hem niet meer gezien...

Geen opmerkingen :

Een reactie posten