GELUKKIG NIEUW HAAR!

Eigenlijk wilde ik het afgelopen zomer al doen.

Na mijn dertigste verjaardag in juni. Wat het toch is met vrouwen die dertig worden, ik weet het niet, maar het lijkt vaak alsof dan massaal de schaar er in gaat. Nee, dat is niet waar. Let me rephrase that. Vaker nog zijn het vrouwen die pas getrouwd zijn. Of pas moeder zijn geworden. Alsof ze dan van hun meisjeslook af willen en iets anders willen uitstralen.

Trouwen zal ik niet en moeder worden duurt nog minstens vijf jaar - ik geef mezelf nog vijf jaar de tijd om een man te vinden en verliefd op hem te worden (hoe moest dat ook alweer??) en anders ga ik het alleen doen -, dus ik vond mijn big three zero wel een mooie gelegenheid om mezelf te kortwieken. Inderdaad ook een beetje om van die meisjeslook af te komen (echt hoor, op je dertigste nog 22 worden geschat is echt níét grappig, zeker niet als je op een bank werkt) en om gewoon eens iets ánders te hebben.

Maar omdat ik eind van de zomer vorig jaar nog op reis ging, bedacht ik me dat ik het ná de vakantie zou doen. Want stel je voor dat het helemaal niet mooi zou worden, dan zou ik toch maar mooi met een lelijk kapsel op alle foto's staan. Op het strand van Curaçao, onder de palmen van Miami en on top of the rock in New York met het Empire State Building op de achtergrond. Nee, dat kon niet met een lelijk kapsel. Dat moest ik dan nog maar even uitstellen.

En van uitstel kwam bijna afstel. Totdat mijn haar begon af te knappen door het vele föhnen en steilen (gladmaken, zoals mijn moeder het noemt). Dus toen móést ik wel.

Vorige week zaterdag ging ik. Zonder het iemand verteld te hebben. Om half tien zat ik in vol ornaat in de kappersstoel. Ik vertelde wat ik wilde. Een bobje.

"Wauw," zei het meisje, "dat is wel heel wat anders dan wat je nu hebt."

Ik keek haar aan.

"Dat is ook precies de bedoeling. En maak het ook maar iets donkerder dan nu. Vind ik wel leuk in de winter."

Ik was nog niet uitgesproken of de onderste laag werd er al afgeknipt. Op de vloer viel een pluizenbolletje naar beneden; het was niet eens meer haar te noemen. De kapster haalde er een boek met haarkleuren bij. Ze wees er eentje aan.

"Deze is wel mooi," zei ze, "net een tint donkerder dan wat je nu hebt. Maar dan kunnen we beter je hele haar verven, want anders ben ik bang dat het nauwelijks opvalt."

Ik bedacht me even, maar besloot toen dat ik het risico maar moest nemen. Gooi die zooi er maar in. Als we het dan toch anders gaan doen, dan maar meteen helemáál anders.

Anderhalf uur later vertrok ik als een totaal ander persoon. Ik kwam binnen met lang licht haar en vertrok met kort donker haar. Ik voelde me ander mens. Ik was er niet eens meteen blij mee en vraag me nu, bijna tien dagen later, nog steeds af wie er 's ochtends toch voorbij huppelt in de spiegel als ik met mijn suffe kop net wakker ben. En dan realiseer ik me dat ik het ben. Ikzelf. Van lang blondig haar naar een donkerder bob.

I did it!!!