DE ONTMOETING

Een paar weken geleden.

Ik liep op station Rotterdam. Het nieuwe station. Strak, modern, mooi. Een paar weekjes ervoor was ik er ook al geweest. Samen met vriendin D. Die verliefd is op Rotterdam. Wat ik op zich best kan begrijpen. Gelukkig woont ze er nog in de buurt.

Die dag, het was een zaterdag, liep ik er met mam en D. We waren vanuit Denekamp uitgenodigd voor een weekend. D wilde mam Rotterdam laten zien. En de dag erna Den Haag. En dus gingen we dat hele weekend de übertoerist in eigen land uithangen.

We waren laat. Want we hadden natuurlijk file onderweg. En bovendien ben ik altijd laat, dus het lag wel enigszins in de lijn der verwachting. Dus toen we aankwamen bij D gingen we meteen de stad in. Een stukje met de trein. En zo belandden we op station Rotterdam. We liepen door de grote stationshal, waar je best een half dagje zou kunnen shoppen. Een soort Schiphol, maar dan in het klein. En met treinen in plaats van vliegtuigen.

We liepen richting uitgang toen ik hem opeens zag. Een bekend gezicht. Een gezicht dat ik ergens van kende. Maar waarvan? Ik was even in de war. Want ik wist meteen zeker dat ik hem níét kende. En toch kende ik hem! Een paar seconden dacht ik onbewust na. Zo'n bekend gezicht, maar niet wetend waarvan. Was hij een bekende Nederlander? Of misschien wel een bekende van elders ter wereld? Een acteur uit Amerika of een model uit de H&M brochure? Tot ik het opeens wist. Van Facebook! Ik kende hem van Facebook!

Maar ik kende hem niet. Dus ik moest hem via iemand anders kennen. Iemand die foto's van hem plaatste. Hem tagde in berichten, die dan op mijn startpagina in beeld kwamen. Het duurde een luttele seconde voordat ik de link had gelegd. S! Mijn oud-collega S! S! Met wie ik zoveel lol had gehad toen we voor Hilton werkten. Op Curaçao. Waar hij vandaan kwam. S, die al sinds jaar en dag in Rotterdam woont. Die ik nooit meer gezien heb. Al een een jaar of zes niet. Van hem kende ik het hoofd van deze gast!

Als vanzelf gleden mijn ogen naar de persoon die naast het bekende gezicht liep. Een handsome dark man. Was dat wie ik dacht dat het was?

Het was hem. Dus ik stopte met lopen, terwijl D en mam gewoon verder liepen. Ik kon niet gewoon doorlopen alsof ik hem niet had gezien. En D en mam zouden het vanzelf wel merken dat ik er niet meer was.

"S!!!" riep ik vol verbazing uit. Ik liet nog net niet mijn tas uit mijn handen vallen.

Hij hoorde het. En draaide zich om. Want hij en het bekende hoofd waren me inmiddels nietsvermoedend in de drukte voorbij gelopen. Hij zag me. Zijn ogen werden groot.

"Wat???" riep hij. "Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!! Dit kán niet!"

Vol wederzijdse verbazing liepen we op elkaar af. Alsof de tijd had stilgestaan. Alsof we elkaar niet in ál die tussenliggende jaren (o my, o my, wat klinkt dat oud, suf en wollerig) niet gezien hadden. Alsof we niet elkaar nooit meer zien en alsof we gisteren nog de grootste fun hadden om Mr. Russel Jack, die in 'ons' hotel verbleef. Alsof het zo moest zijn.

Hij gaf me een dikke knuffel. En ik hem. We bleven maar herhalen dat dit gewoon niet kon. Dat de kans dat we elkaar hier op dit moment zomaar out of the blue zouden treffen, zo klein was dat het bijna niet mogelijk was. Maar sommige dingen moeten gewoon zo zijn. En daar was dit er eentje van.

We hadden elkaar werkelijk níéts te vertellen. Want alles wat we van elkaar zouden moeten weten, wisten we al via Facebook. Dat ik mijn baan verlies, dat hij juist net een nieuwe baan heeft. Dat hij de avond ervoor was wezen stappen met de jongeman met het bekende hoofd naast hem, dat soort dingen.

We spraken af om af te spreken. Zo gaat dat tegenwoordig. Dat je gaat afspreken om een datum te plannen om af te spreken. We maakten een foto. Uiteraard voor Facebook. En die week erna kreeg ik van menigeen de vraag wie toch die knapperd was met wie ik strálend op de foto stond. Of hij mijn vriendje was, werd me zelfs gevraagd.

Nu weet ik niet helemaal zeker of de jongeman met het bekende hoofd ook daadwerkelijk zijn vriend is. Zó ver kwamen we dus niet tijdens onze kortstondige meeting. Maar dat antwoord krijg ik vast als we écht gaan afspreken. Maar ik weet wél dat hij dat zomaar zou kunnen zijn. Want nee. Hoe leuk S ook is. Hoe mooi onze foto ook was en hoe mooi we ons ook zouden kunnen voortplanten... Hij valt niet op vrouwen. Dat weet ik dan wel weer zeker.

Hij leest dit stukje vast. En zal me dan (natuurlijk via Facebook) laten weten of ik onze foto hier op mijn blog mag plaatsen. En dan zal menig vrouwspersoon het met me eens zijn. Zoveel single ladies en dan valt hij niet op vrouwen.

Such a waste!