LENNY!

Toen ik Lenny Kravitz voor het eerst op tv zag, vond ik hem vréselijk.

1993

Het moet ergens in 1993 zijn geweest. Ik was tien. In die tijd hadden we op zondagochtend altijd de European Top 20 op MTV aan staan. Lenny stond erin. Met Are You Gonna Go My Way. Die dreadlocks, dat vreselijke rode pak. De herrie van de gitaren, die harde drum en dan die rare vrouw achter het drumstel die op er keihard op ramde. Vréselijk! Ik zou er nooit van kunnen houden.

1998

Are You Gonna Go My Way heb ik nooit een mooi nummer gevonden en jarenlang vond ik Lenny Kravitz een creep met zijn vieze kapsel, lelijke tatoos en enge ringen door zijn neus. Maar toen werd het 1998. Ik was inmiddels 16. En kon hele zaterdagmiddagen vertoeven met MTV. Het nummer sprak me niet eens meteen aan, maar toen ik de clip zag gebeurde er iets. Het Caribische sfeertje, de dansende mensen, het geping in het liedje en Lenny. My God, dacht ik! Lenny Kravitz! Ik herkende hem nauwelijks. Waar waren zijn lelijke dreadlocks gebleven? Zijn tatoos waren opeens sexy en de ringen in zijn neus vond ik opeens megacool. Man! Dacht ik. Die Lenny! Die mag er wel wezen.

I Belong To You

Ik nam zijn clip op. Dat deed ik toentertijd. Bij gebrek aan YouTube enzo. Of überhaupt internet. Mooie clips nam ik op. LL Cool J, Spice Girls, Backstreet Boys, 3T, Total Touch, Keith Sweat, Toni Braxton, mijn god, het was zelfs nog voordat JLo doorbrak als zangeres en ik haar alleen kende uit de film Money Train. I Belong To You heette het nummer van de clip. Ik kende het zo goed als uit mijn hoofd.

2014

Zestien jaar later zie ik hem live. In Antwerpen. Afgelopen vrijdag om precies te zijn. Een mega huge-ass fan ben ik nooit van hem geworden, maar een mooie man is hij altijd gebleven. Toch ken ik bijna al zijn nummers. Van My Momma Said tot American Woman, van Let Love Rule tot Fly Away en van Always On The Run tot het nieuwe The Chamber.

Feest

Eén groot feest was het. Het dak ging eraf in het Sportpaleis in Antwerpen. Wát een artiest. He totally rocked the show. Een van de betere concerten waar ik ben geweest. Niet alleen door hem, maar vooral ook door de muzikanten die bij hem op het podium stonden. Samen maakten ze er een feestje van. Juist ook omdat ze de oudere nummers speelden. En wie zat er achter de drums? Je raadt het al. Het mens, dat ik toen raar vond, uit de clip van Are You Gonna Go My Way. Wat een stoer wijf. Fantastisch!  

Sportpaleis

Het Sportpaleis an sich was ook goed geregeld. Na afloop stonden we binnen no time weer buiten. Voor de metro hoefden we niet eens een straat of een plein over te steken. We konden zo instappen. Lenny eindigde om kwart voor twaalf zijn performance en nog geen drie kwartier later lagen we op één oor.

Maar ondanks dat het zo goed geregeld was, was ik toch liever met Lenny himself naar zijn hotel meegegaan. Wishful thinking. Maar een meisje mag dromen, toch?