dinsdag 31 maart 2015

MÁLAGA, FUENGIROLA, MARBELLA, RONDA, TARIFA, CÁDIZ EN SEVILLA

Het is alweer maandag. En ik ben inmiddels in Córdoba.

Ik was van plan elke dag te schrijven. Over mijn ervaringen en alles wat ik meemaakte. Niet eens zozeer voor lezers, maar meer voor mezelf. Als een soort dagboek. Een openbaar dagboek. Maar slenteren door steden, lange autoritten door de bergen en langs de oceaan en luidruchtige Spanjaarden, maken dat ik 's avonds kapot ben en gewoon geen inspiratie heb om te schrijven.

Overdag wel. Overdag júíst! Wanneer ik alles aan het meemaken ben, denk ik in verhalen. Hoe ik het zal verwoorden, hoe ik het zal zeggen. Hoe ik zou beginnen en natuurlijk pakkend zou eindigen. Maar eenmaal terug in de hotelkamer of het hostelbed ben ik bekaf en kan ik alleen nog maar denken aan slapen. Slaap die meestal niet meteen komt, wat ik wel had gehoopt nu ik vakantie heb.


Maar goed. Córdoba dus. Nét aangekomen. Vanuit Sevilla, waar ik de afgelopen dagen was met mam. Zoveel wil ik over Sevilla vertellen. Maar dan bedenk ik me dat ik het nog niet eens over Málaga heb gehad. En Fuengirola in de stromende regen. En Marbella op een natte zondagmiddag. En El Classico die ik er keek in een bar tussen de Spanjolen. En Ronda. Het prachtige Ronda waar ik mijn ogen uitkeek (alleen al de weg er naar toe!) en snipverkouden werd. En Tarifa, waar ik die dag eindigde in het zonnetje, maar waar het de volgende ochtend weer niets deed dan regenen. Ik bleef binnen en werd op de hoogte gehouden over mijn lieve vriendin D. die juist op die ochtend aan het bevallen was. Om 13:50 uur was Zarèl er en prompt scheen de zon. Ik snelde me als een malle naar buiten en had en héérlijke middag met een boek en een café con leche aan het strand. Wát een fijne middag!


 



De dag erna omhoog richting Cádiz. Langs de Atlantische kust. Wát een prachtige rit. Stoppen bij verschillende plaatsen, de auto uit en het strand op hoppen. Een leeg strand, met een goede windkracht, maar wél zon. Bij Bolonia stopte ik het langst.

Kijk mij nou, dacht ik. Zit ik hier aan de oceaan. We hadden elkaar al eens eerder getroffen. Aan de andere kant op Barbados in 2007 tijdens mijn hoogtijdagen met mijn ex. Zó lang geleden al. Bizar. En nu? Het zand, de zon, de wind, de oceaan en ik. En verder niemand. Behalve mijn snotneus.




Pas laat kwam ik aan in Cádiz. Niet zonder spijt in eerste instantie, maar toen ik de volgende ochtend tijd vond om nog even door de straatjes en pleinen te struinen vond ik het jammer dat ik er niet langer kon blijven. Het was er mooi! En zo romantisch! Maar ik kon niet blijven. Ik moest door. Sevilla wachtte op me en omdat mam daar 's middags zou komen, hopte ik om 10 uur 's ochtends alweer in de auto.


Vier dagen Sevilla. In de zon. Zaterdag 's middags was het opeens 34 graden! Wat een verschil met een paar dagen ervoor toen het soms nog geen 15 graden werd! Struinen deden we desondanks. Avenida de la Constitucion, de kathedraal, Plaza de España, Triana. De stad werd al voorbedreid voor La Semana Santa, de Heilige Week of de Goede Week, de week voor Pasen. De eerste processie was gisteren een feit en maakten we mee. Hoe indrukwekkend! Maskers met puntmutsen, prachtige muziek. Honderden mensen in een grote optocht. En drúk! De avenida zag zwart van de mensen. En mooi! Iedereen was letterlijk op z'n paasbest ("wat bint al dee leu toch deftig vedaag", zei mam) en ik liet mij door de prachtige, modieuze Spaanse vrouwen overhalen tot de hoge taille. Er is weinig zo lelijk als een broek met een lage taille, maar we zijn eraan gewend geraakt. Maar nu is hoog terug! Ik ben blij!


Hier in Córdoba gaat overduidelijk de Goede Week ook niet onopgemerkt voorbij. Een hostel in het oude centrum van de stad had ik geboekt. 35 euro, schoon aan de haak. Tegenover La Mezquita, kon niet beter. Maar toen ik vanavond vroeg aankwam, het was nog licht, zag het wederom zwart van de mensen. Het centrum was weliswaar bereikbaar, maar niet via de wegen die naar het hostel leidden en parkeren was al helemaal geen optie. Vier keer maakte ik een rondje en toen ik de vijfde keer rechtsaf ging in plaats van linksaf met de hoop om aan die kant een parkeerplek te vinden, dwaalde ik steeds verder af. Reed een straat in, die afgezet was, vroeg een politieagent waar ik naar toe moest (hij heette vast Joost, want hij wist het ook niet) en voor ik het wist reed ik op een busbaan op een drukke weg, wat vanavond oogluikend werd toegestaan. Ik werd gek en reed minstens anderhalf uur rond op straten die ik niet kende, reed bijna mensen aan die ik evenmin kende en er kwamen bijna tranen die ik wél goed kende (later meer).

Opeens zag ik een hotel in de verte, langs een avenida. Nog één keer probeerde ik de weg naar het oude centrum terug te vinden, maar dat had ik al snel bezien. Dat hotel, dat paarsverlichte hotel, daar was vast nog wel ergens een leeg bed te vinden. Ik dwaalde weer af, maar mijn coördinatievermogen is inmiddels dermate goed dat ik een paar straten insloeg, links, rechts, opgeschrikt door een motor en invoegende auto's, dat ik pal voor het hotel uitkwam. Ik reed zo de parkeergarage in. Op goed geluk liep ik bepakt en bezakt richting hotel, ervan uitgaande dat ik behoorlijk meer dan 35 euro kwijt zou zijn. Hoe dichter ik het hotel naderde, hoe meer het zweet me uitbrak. Dit was een niet te zuinige, sjieke tent! 100 euro? 150 euro? Nee. 120 euro zou ik maximaal uitgeven besloot ik. Ik móést douchen en slapen!

"Tienes habitaciones?" vroeg ik met een vermoeid gezicht aan de jongen achter de receptie.
"Si, tenemos," antwoordde hij en mijn eerste zorg zuchtte ik weg. Er was plek!
"En de goedkoopste kamer kost..." ging de jongen verder, terwijl hij een rekenmachine pakte. Ik zag zijn vingers al naar de toetsen gaan.
85 euro.
Prima, dacht ik. Naar die jungle in de binnenstad, daar ga ik niet naar terug!

En nu lig ik dus in een vet sjiek bed. Met een beige sprei en donkerrode vloerbedekking. Met zware gordijnen en een ruitmotief op het donkerbruine televisiekastje. Ik voel me net een oud mannetje (ja, gek genoeg een mannetje en geen vrouwtje) en hoop dat het hostel in de binnenstad een andere gegadigde heeft gevonden voor mijn kamer. Ben ik toch zomaar een no-show!

En nu ga ik slapen. Want ik ben werkelijk waar kapot. Liefst slaap ik morgen de hele dag. Maar dat zou zonde zijn van het mooie Córdoba. En de derde dag van de Semana Santa. En dan hierna ook nog naar Granada. En de Sierra Nevada. In vier dagen.

Ik neem denk ik nog wat extra vakantiedagen op om bij te komen...

PS: Even op de fotocollages klikken om ze groter te maken!

Geen opmerkingen :

Een reactie posten