maandag 27 juli 2015

STABBED

Enschede - Op zaterdag 25 juli omstreeks 03.00 uur kwam er een melding bij de politie over een steekincident in de omgeving van de Bolwerkstraat-Oude Markt in Enschede.

We zaten nog wat te drinken. Buiten onder de luifel van Santé, tegenover Fellini. Het was al half drie, zonder dat we het goed en wel door hadden was het toch nog best laat geworden. Het was rustig in de stad. Extreem rustig. Zo zei ook de bedrijfsleider van de kroeg, die bij ons was komen staan. Kwam vast doordat de vorige avond druk was geweest. En doordat velen naar de Zwarte Cross gingen.

Een groepje jongens passeerde ons. Ze waren wat balorig. Een jongen in een wit t-shirt sprong bovenop een andere jongen. Kwajongens, dachten we. Op weg naar huis na een avondje stappen. Een beetje agressief waren ze. Maar niet bepaald zorgwekkend. Ze verdwenen uit het zicht, maar we hoorden ze nog wel. Dat we beter even konden wachten met naar huis gaan, zei de bedrijfsleider. Totdat de jongemannen helemaal weg zouden zijn. En we ze ook niet meer zouden horen.

Opeens gegil. Van een meisje en niet eens zo heel ver weg. Liep er een meisje tussen de groep jongens van zonet? Ik weet het niet meer. We keken elkaar aan. Dachten meteen dat er wel iets zou moeten zijn. Maar misschien stelde ze zich ook wel aan. Had een jongen een klap verkocht aan een andere jongen en raakte zij daarvan over haar toeren. Het zou vast wel meevallen.

Maar toen kwamen er toch een paar jongens van die groep weer de hoek om. Zag ik er nou ook een paar rennen? En waarom boog die ene jongen voorover? Hij had een telefoon aan zijn oor. Hij belde. En toen zag ik zijn arm. Niet de arm waarmee hij zijn telefoon vasthield, maar zijn andere arm. Helemaal rood. Helemaal bebloed. Hij zag ons, hij leek zich opeens te realiseren dat hij weer onder de mensen was. "Bel de politie!" riep hij zelf. "Alsjeblieft! Bel de politie!"

Ik bleef zitten. Stokstijf. Anderen renden naar binnen in de kroeg. Riepen dat de politie gebeld moest worden. Medewerkers van de kroeg kwamen naar buiten. Ze pakten de jongen vast en zetten hem op een stoel. Dat hij moest gaan zitten, zeiden ze tegen hem. Een van de mannen bond de wond op zijn arm af. Een vriend van de jongen barstte in tranen uit. Een andere vriend dartelde er omheen. Agenten kwamen aangehold. Ze bekeken de situatie. Bevalen mensen weg te gaan, afstand te nemen. Dat gebeurde. Er kwam rust.

Ik zat nog steeds. Wij allemaal. We werden niet weggestuurd. We bleven allemaal rustig. Iedereen die langsliep en bleef staan werd meteen weggestuurd door de agenten. Het bloed gutste van de arm van de jongens. Bloed langs zijn hand die omlaag bungelde en dikke druppels hingen aan zijn vingers. In zijn zij was hij ook gestoken. Twee keer. Hij crepeerde van de pijn. Zijn vriend hield zijn hoofd achterover. Hij zag lijkbleek. Een andere vriend knielde naast hem en was in tranen. Gewone jongens. Doodgewone jongens die waarschijnlijk op weg waren naar huis na een avondje stappen.

De ambulance duurde uren. Althans zo leek het. Ondertussen bleef het rustig. Bijna stil. Een andere jongen kwam aangelopen. Compleet over zijn toeren. Een rode vlek bij zijn buik in zijn witte t-shirt. En ook op zijn rug. Was dit nou de jongen die ik eerder bovenop die andere jongen zag springen? We riepen tegen hem dat hij bloedde. Alsof hij dat zelf niet wist. Maar hij leek zo vol adrenaline, dat hij het misschien zelf helemaal niet voelde. De vlek werd groter naarmate de tijd vorderde. Ook voor hem kwam een ambulance. Zijn shirt was meer rood dan wit toen hij nonchalant de ambulance in liep. We wensten hem sterkte. Hij stak zijn duim naar ons op. De andere jongen ging op de brancard.

Nóg een jongeman kwam aangelopen. De politie stuurde hem weg in eerste instantie. Totdat hij aangaf dat hij alles gefilmd had. We waren compleet verbaasd dat hij dat had gedurfd. Alles stond op film. De dader en ook de auto waarin hij reed. Inclusief het kenteken. Ik keek niet naar het filmpje. Ik zat nog steeds waar ik al die tijd zat. Ik had me niet verroerd. Wilde niets met de hele situatie te maken hebben. Ze zeiden tegen mij dat de steekpartij had plaatsgevonden bij het spoor. Precies op de plek waar iets verder mijn auto stond. Mijn auto had zomaar op het filmpje kunnen staan.

Dat we nog even waren blijven zitten. Dat de bedrijfsleider bij ons kwam staan praten. En zei dat we beter even konden wachten. Dat we dat deden en niet alvast weg waren gegaan, richting die jongens. Dat we niet op het moment van de steekpartij ook daar liepen. En alles gezien zouden hebben. En misschien ook wel slachtoffer waren geworden. Dat dat niet is gebeurd. Daar ben ik blij om.

Nadat de ambulances weg waren vroeg de politie aan ons of we iets gezien hadden. Gelukkig hadden we dat niet. Maar ook jammer, omdat we nu geen informatie hadden en niet konden helpen. Een medewerker van de kroeg kwam met een emmer sop en spoelde het bloed weg voor hun deur. Weg ermee. Hun straatje was weer schoon. We stonden op en liepen weg. Het bloedspoor volgend. Ik probeerde er niet in te trappen, maar dat is volgens mij niet helemaal gelukt. Overal bloed. Soms druppels, soms een hele plas. Inderdaad richting het spoor. Richting mijn auto.

Onderweg naar huis passeerde het de revue. Wat had ik nou eigenlijk gezien? Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Jaren woonde ik op Curaçao. Ik was in Bangkok, in New York, in Londen, Parijs, Miami, Buenos Aires, Dubai. Nooit maakte ik zoiets mee. Nooit ook maar een beetje geweld. Ik zocht het nooit op. Dacht altijd dat ik dan buiten schot zou blijven. Maar ik zocht het nu ook niet op. En toch kun je er zomaar onbewust bij betrokken raken. "De meeste mensen zijn te goeder trouw", zei ik laatst nog tegen iemand. En dat meende ik. Ondanks alle ellende die je om je heen hoort. Ik meen het nog steeds. Maar dat dit zomaar kan en zomaar gebeurt in Enschede of all places? Een steekpartij? Dat er iemand met een mes op zak loopt? Die misschien wel bij ons heeft staan dansen bij Paddy's een uurtje eerder? Onbegrijpelijk.

Om half vijf was ik pas thuis. Ik douchte alles van me af, liet mijn schoenen beneden staan. Ik was bijna 24 uur wakker. Ik plofte op bed en viel in een diepe slaap.


Geen opmerkingen :

Een reactie posten