"Gereed in 2014", stond er op de borden langs de weg die onder handen werd genomen in Nijverdal.
Ik was er nog nooit geweest, totdat ik er ging werken. Het was september 2012. Ik had juist een hell of a summer achter de rug. Parijs, New York, Miami, Curaçao. Het klinkt te gek en dat was het ook. Maar ik verlangde naar rust. Ik werkte nog in de detachering en had het jaar eraan voorafgaand in Gorinchem, Vlissingen en Roelofarendsveen gewerkt. Niet echt om de hoek, nee. Het bureau waar ik voor werkte werd overgenomen door een bureau uit de buurt (Zwolle welteverstaan) en ik kreeg warempel een opdracht dichtbij huis. Een zucht van verlichting.
Een mooie tijd volgde. Ik ging werken als mobiele adviseur en kwam bij klanten thuis. Naast mijn gewone werk binnen de bank. Eerst adviseerde ik onze particuliere klanten en later pakte ik er ook gewoon de zakelijke bij. Ik rouleerde over de nog overgebleven kantoren. Dan in Markelo, soms in Hellendoorn of in Holten. Maar meestal Nijverdal. Een dorp, dat niet veel voorstelt. Het is niet groot, niet hip. Het is niet het centrum van het universum, niet eens het centrum van ons land. Het is geen shopwalhalla of plek waar alles gebeurt. Nee, het is gewoon Nijverdal.
In de pauzes het dorp in. Wandelen naar de Hema, of iets verder naar de Action of de Jumbo. Na werk naar de Albert Heijn. Mueslibollen eten bij Bakker Bart, aankopen doen bij Kruidvat aan de overkant van de Grotestraat. Shoppen bij Stout, setjes in de opruiming kopen bij Livera, lekkers kopen bij de Zuivelhoeve, rondstruinen Thuis Bij Karin en shoppen bij C&A. Borrels na werk bij de Budde of lunchen bij Toi Toi (de befaamde vissalade, nergens zo goed als daar). Kletsen met Joris, de ober die altijd in is voor een geintje. Bijeenkomsten na werk in het Zin In theater. Met sprekers als Dolf Jansen en nooit meer te vergeten Joseph Oubelkas.
De weg naar Nijverdal toe bleef altijd opgebroken. Zelfs toen het 2015 werd. Een nieuwe weg werd aangelegd en toen ik begin dit jaar voor examens op weg was naar Zwolle en ik per trein langs Nijverdal kwam, zag ik tot mijn verbazing dat de nieuwe straat er allang lag. Compleet met verkeerslichten, borden en asfalt. Waarom de weg niet openging, bleef voor mij een raadsel. Iets met een tunnel, hoorde ik later collega's zeggen. Was dat ook niet waar Dolf Jansen het in zijn sketch gekscherend over had?
Het bord waarop stond dat weg gereed zou zijn in 2014 was inmiddels allang weggehaald. Er was geen nieuw bord voor in de plaats gekomen. De vraag bleef wanneer eindelijk de weg open zou gaan. Totdat het september 2015 werd. Nietsvermoedend reed ik naar kantoor toen bleek dat ik rechtdoor kon en niet meer met een flauwe bocht naar links hoefde. Plots reed ik op het asfalt dat ik maanden eerder vanuit de trein al had aanschouwd. Ik stopte voor een rood verkeerslicht dat net in werking was en de volgende dag was er van de oude omleidingsweg al helemaal niets meer te zien.
Het was voor mij de laatste week in Nijverdal. Drie jaar na het begin ben ik weg uit Nijverdal. Exact drie jaar. Die septembers ook altijd. Niet weg bij de bank, dat niet. Door een fusie met een andere bank eerder dit jaar werd ons hoofdkantoor nu Almelo. En door een reorganisatie en het vertrek van tientallen collega's is er nu voor mij en mijn team plek in Almelo.
De rondweg is klaar. De tunnel is klaar. Nijverdal is klaar. Na drie jaar is Nijverdal klaar. Met pijn in mijn hart.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten