THE BUTTERFLY EFFECT

Om zeven uur gisteravond zou ik bij mijn vriendin zijn.

We zouden gaan happen in de stad. Wijntje drinken (eentje!), bijkletsen en ondertussen lekker eten. We doen het wel vaker, maar de laatste tijd niet meer zoveel als voorheen. Dus het werd weer hoog tijd.

Overdag was ik bij mijn moeder. Zij was jarig geweest en had nog verjaardagsvisite. Het was gezellig en ik kon niet wegkomen. Om kwart voor zeven riep ik dat ik toch écht weg moest en pakte ik mijn autosleutels. Een van de verjaardagsgasten (gewoon mijn neefje van 12, hoor) liep zelfs helemaal mee naar de auto.

Op de weg naar Oldenzaal zag ik het bovenop de Tolbult al. Zwaailichten. Blauw flikkerende lichten, midden op de weg. Ik vroeg me af wat er was gebeurd. Een aanrijding? Een ongeluk? Een vrachtwagen met pech die de weg barricadeerde? Ik concludeerde het laatste toen ik er langs reed. De hele weg bleek afgezet, wat ik op de Tolbult nog niet kon zien en ik werd samen met mede-automobilisten omgeleid over de parallelweg. Het enige dat ik op de weg zag was een stilstaande vrachtwagen. Geen krasje te bekennen, maar dat was moeilijk te zien, aangezien het pikkedonker was. Vast een gevalletje pech op zondagavond. Waardoor ik mooi wel moest omrijden en nóg later pas in Hengelo was.

Toen we eenmaal aan tafel zaten, onze eerste slokjes wijn achterover hadden gegooid en iets lekkers van de kaart hadden besteld, checkte ik mijn telefoon. Een stuk of vijftien berichten in mijn whatsapp.

Dodelijk ongeval Oldenzaalsestraat, las ik in de groepsapp van mijn familie. Ik werd even koud. Mijn hart stond even stil.

Ik keek mijn vriendin verschrikt aan.

"Die wegafzetting... waardoor ik zonet moest omrijden... Er is iemand omgekomen!"

Ik zei het met ongeloof.

Er werd meteen gespeculeerd wie er was omgekomen. Her en der komen de verhalen. Zo gaat dat als je in een klein dorp woont. De man zelf heeft nauwelijks zijn laatste adem uitgeblazen en de whatsapp staat roodgloeiend van de berichten. Vreselijk.

Het idee dat ik enigszins geïrriteerd langs de barricade reed. Dat ik over de parallelweg moest, alleen omdat er een vrachtwagen met pech stond, zoals ik dacht. Het idee dat er op dat moment op die plek, bij die vrachtwagen, net iemand was overleden. Of misschien op dat moment zelfs nog aan het sterven was. Bizar. Te raar voor woorden. Zo ben je er en zo ben je er niet meer. Ik blijf het herhalen. Het is het mysterie van het leven.

Na een paar minuten en enkele berichten over en weer stuurde mijn moeder een bericht.

Ik ben blij dat je later bent weggegaan.

Niet dat ik het de vrachtwagenchauffeur gun. Integendeel. Natuurlijk niet! Maar het is wel enigszins een opluchting dat het niet mij overkwam. Dat ik het niet gezien heb. Het moet vreselijk voor hem zijn geweest. En nog steeds. Hij reed iemand aan en die persoon overleed. Hoe kun je jezelf ooit vergeven? Nooit. Om het over de overledene zelf nog maar niet te hebben. En zijn nabestaanden. Verschrikkelijk! Maar ik moest mijn moeder gelijk geven.

Ik was blij dat ik later was vertrokken.

Ik stuurde een hartje naar mijn familie. Twee zelfs.

SAVE A HORSE, RIDE A COWBOY!

Gisteren.

Dan sta je 's ochtends gewoon op, een gewone woensdagochtend. Wetende dat je een lange dag aan de telefoon zit op je werk, zelfs tot acht uur 's avonds. Dus een jasje beschouw je als overbodig; een vest kan ook wel. Met je suffe kop gris je een lang oud vest van de stoel, die er nog ligt van het weekend, op naar je werk.

"Ga je ook mee vanavond, Kim?" werd me gevraagd, toen ik nog niet eens goed en wel had plaatsgenomen aan mijn bureautje.

"Vanavond? Waar naar toe?"

"Naar de Chippendales!"

Er begon me iets te dagen. Ergens in april van dit jaar hadden we het erover gehad. Om met een stel meiden naar de sexy mannen te gaan gluren. Destijds was ik nog in de naïeve veronderstelling dat ik een langdurige carriere bij de Rabobank zou hebben en had ik een reis gepland in november, waardoor ik me afmeldde. Maar omdat ik nu weet dat ik na 31 december tóch geen werk meer heb, heb ik besloten om dan maar in januari op reis te gaan (hierover volgt vást later nog een blogje) en was ik dus zomaar in de gelegenheid om wél mee te gaan. Onverwacht. Dat dan wel. Ik twijfelde even. Ik wilde geen vrij meer vragen voor de avond, dus aan het werk, daar ontkwam ik niet aan. Maar ik zou notabene lángs het theater op weg naar huis komen - nou ja, op de snelweg dan -, dus ik móést gewoon mee.

Ik bedacht me meteen dat als ik had geweten dat ik mee zou gaan, ik iets anders had aangetrokken. Wie gaat er nou in een lang gezapig vest naar de Chippendales? Daar kan ik me dan druk om maken. Dat ik er dan niet hip genoeg uitzie. Dan haal ik me van alles in mijn hoofd. Dat ik uit het publiek word gepikt om het podium op te komen (ja hoor, alsof dat écht zou gebeuren, denk ik dan meteen), stá ik daar in dat lange grijze vest. Kán toch niet! Tegelijkertijd maakte ik me druk dat ik nooit op tijd zou zijn. De mannen zouden om acht uur beginnen en op precies dat tijdstip zou ik pas vrij zijn. En mannen blijven mannen, die gaan echt niet op mij zitten wachten. Ik belde het theater. Of ik ietsje later mocht komen. Was geen probleem, werd aan de andere kant van de lijn gezegd.

Ik ging tien minuten eerder weg van werk (dus mocht(en) mijn teamleider en/of roostermaker dit lezen: ik heb bij deze tien minuten gesnipperd) en nog was ik pas om half negen in het theater. Ik kon niet meer bij mijn groepje zitten en dus heb ik een minuut of twintig in mijn eentje bovenop het balkon van de mannen genoten. Toen ik binnenkwam zaten er drie meiden op het podium die werden aangerand door een stel bodybuilders en ik bedacht me dat ik blij was dat ik veilig in het donker helemaal bovenin zat.

Tijdens de pauze trof ik mijn lieftallige collega's, die met rode oortjes en wangetjes en met een big smile uit de zaal kwamen. Ik verheugde me meteen op deel twee, wat zouden we lachen. Ik dronk een wijntje, maar kreeg hem niet eens helemaal op. Normaliter zou ik ervan balen (wijn laten staan is toch zónde!), maar nu maakte het me niets uit. Er stond me namelijk nog iets veel mooiers te wachten.

Het meest onder de indruk was ik van een gast van wie wij dachten dat hij Billy heette, maar van wie we later ontdekten dat hij Matt Marshall heet. Ik zeg: Google hem effe, dan snap je wat ik bedoel. En ik niet alleen overigens. Telkens als hij het podium op kwam, klonk er een oorverdovend geluid. Hij was wat je noemt eyecandy ten top en wat zijn vrouwen toch rare wezens als het gaat om een stelletje blote mannen. De show was leuk en ik was er meer van onder de indruk dan ik vooraf had gedacht. Ik gloeide, terwijl ik aan het begin van de show mijn vest al uit had. Mijn collega hield me met een dikke vette knipoog voor dat het door het wijntje kwam, waarna we keihard in de lach schoten.

Na afloop was er de mogelijkheid om foto's te maken met de bodybuilders. Gehuld in slechts een zwarte broek en een zwart strikje om de nek (en een lading spieren) stonden ze klaar om hun prodentlachjes te produceren. Een tientje kostte het. Een tíéntje! En niet per foto. Nee, een tientje per persoon per foto! Niemand had het er voor over om dit uit te geven aan alleen een foto, tot mijn lieftallige collega C met een briljant idee kwam. Allemaal een euro inleggen, zodat Kím met ze op de foto kon! Ik was immers de enige vrijgezel (wat een wóórd) en tja, dan ben je gewoon de pineut. Hier kon ik niet tegenin, ik was gedoemd. Met veel pijn en moeite en vooral veel tegenzin (echt niet!) kroop ik op de schoot van Mr. Handsome en hield hij me in zijn armen, terwijl er twee andere hunks om me heen stonden en ik zo'n beetje een massage kreeg van de man achter mij ("You're very tense," zei hij. Ja! dacht ik. Vind je het gek!). En dat terwijl mijn collega's zich rotlachten. Met trillende handen haalde ik de foto op bij de mevrouw bij de printer. Ik was blij. Met een big smile stapte ik weer in de auto.

Ik lag nog tot twee uur 's nachts wakker. Waarna ik in een hele mooie droom wegzakte en om zeven uur vanochtend weer wreed door de wekker uit mijn heerlijke droom werd wakker geschud. Ik stond op en trok een mooi zwart jasje aan. Met een nieuwe strakke broek en zwarte laarzen. Want je wist maar nooit wat me vanavond weer te wachten zou staan!

BLUNDER TEN TOP!

Soms heb je van die momenten. Van die momenten die je liever niet zou meemaken. Laat staan opnieuw over zou doen. Van die momenten waarop je wenst dat de grond onder je voeten verandert in drijfzand en jij met het zand wegdrijft. Uit het zicht. Verdwenen.

Zo'n moment had ik vorige week. Tijdens mijn werk.

Ik was bezig met iets - ik zou niet meer weten wat - toen ik merkte dat er iemand stond. Een klant. Die me iets wilde vragen. Ik zag het silhouet. Groot, weinig vorm, kort grijs haar, kromme benen. Een wijde jas, een wijde, donkere spijkerbroek, platte schoenen. Ik keek naar het gezicht. Niet heel vriendelijk, maar ook niet meteen nors. Geen gezichtsbeharing, noch sieraden te bekennen. Ik twijfelde niet eens.

"Kan ik u helpen, meneer?" vroeg ik op mijn álleraardigst. Me van geen kwaad bewust.

Ik hoorde een kuch.

"Mevrouw," zei de persoon van wie ik niet eens twijfelde 'wat' het was, uiterst kalm.

Ik verschoot van kleur.

"O sorry!" riep ik uit, terwijl het schaamrood op mijn kaken niet eens in de buurt kwam van de échte schaamte die ik voelde. Het liefst wilde ik onder mijn desk duiken en pas weer omhoog komen als deze persoon verdwenen was, maar ja, dat doe je dan weer niet. Nog nooit had ik dit eerder meegemaakt. Nog nooit had ik een vrouw voor een man aangezien.

Ze pakte slechts een kalender. Een kalender die onze bank elk jaar in november uitgeeft aan al haar klanten. Daarna vertrok ze. Ik slaakte een zucht van opluchting. Mijn gene was te groot om hierna nog iets voor haar te kunnen betekenen.

Naderhand vertelde ik het aan collega's. Zij lachten erom, evenals ik zelf overigens. Ik kon me niet voorstellen dat dit mij was overkomen. Ik dacht aan de vrouw en hoe beledigd zij zich wel niet zou moeten voelen. Hoewel ze behoorlijk koeltjes bleef. Alsof het vaker gebeurde. Ik moet er zelf niet aan denken om voor man aangezien te worden; ik zou meteen een complete metamorfose ondergaan, al helemaal als het vaker dan eens zou gebeuren.

Als ze nou een getailleerde jas droeg. Of een nettere spijkerbroek. Een leuk laarsje eronder met misschien zelfs wel een hakje. Als ze haar haren iets beter in model zou brengen. Misschien ietsje langer met zelfs een permanentje of juist een pittig kort kapsel. Een kleurtje erin om het gezapige er uit te halen. Als ze nou eens haar houding zou aanpassen. Iets rechter op zou staan met de schouders naar achter, in plaats van te laten hangen. Als ze dát allemaal nou eens zou doen, dan weet ik zeker dat niemand haar ooit nog voor een man aan zou zien.

Dit hou ik mezelf voor. Echt. Want op deze manier was het gewoon haar eigen schuld!

30 DAY SQUAT CHALLENGE

Ik sport niet.

En dat is slecht. Want ik zit de hele dag. Op mijn werk aan een bureau, uren achter elkaar. Soms vlieg ik van hot naar her. Maar dat doe ik altijd met de auto. Waarin ik inderdaad zit.

Niet goed. Niet bewegen is niet goed. Ik werk (meestal) in Nijverdal en wanneer je het dorp binnenkomt, hangt het bord aan een lantaarnpaal. Oranje met witte letters. "Elke dag 30 minuten bewegen" staat erop. Er is zelfs een site. www.30minutenbewegen.nl. Ik kom er lang niet aan, aan die dertig minuten. Dertig minuten per wéék komt eerder in de buurt. 's Ochtends ben ik niet uit bed te slaan. Het ergste moment van de dag is dat ik 's ochtends mijn heerlijke bed uit moet, laat staan dat ik dan zin heb om te gaan bewegen. 's Avonds ben ik vaak laat thuis en eenmaal thuis heb ik geen zin om nog weer de deur uit te gaan.

Goed. Geen beweging dus. Slecht.

Maar nu heb ik iets gevonden. Ik wilde eigenlijk met Insanity beginnen, maar het leek me verstandig om eerst even rustig aan mijn ledematen aan fysiek geweld te onderwerpen. Zodat ze een beetje kunnen wennen. Te beginnen met mijn bovenbenen. Of dijen. Of billen; ik weet eigenlijk niet eens precies wat ik train tijdens de 30 day squat challenge. Want is waar ik nu aan begonnen ben. Dertig dagen squats. Staan, benen enigszins uit elkaar, door je knieën zakken en weer omhoog. Ondertussen je lijf gewoon recht houden en vooral niet kromtrekken en met je voeten plat op de vloer blijven staan. Dus niet huppen of je hielen 'liften'. Nee, stijf op de grond. Elke dag een paar meer.

Er zijn vast genoeg mensen die de oefeningen zonder moeite 300 keer achter elkaar doen, maar ik... Ik niet. Ik vind ze pittig. Ik ben vandaag bij dag acht, een rustdag en morgen moet ik er 100. Honderd! Honderd keer op en neer. Door de knieën en mezelf weer omhoog hijsen. Gister hoefde ik er 'nog maar' tachtig en dat lukte alleen met een korte pauze na zestig squats (hoewel de 75 van eergister dan wel weer goed gingen). Ik zie er nu al tegenop. En tegelijkertijd heb ik er nu al zin in. Want dat gaat me natuurlijk gewoon lukken.

Hoeveel ik er na dertig dagen moet kunnen? 250. Tweehonderdvijftig inderdaad. Ik kan het me nu echt nog niet voorstellen. Dat ik die oefening 250 keer achter elkaar ga doen. Over 21 dagen al. Drie weken vanaf vandaag. Als ik het nu zou moeten, zou ik met trillende benen flauwvallen, terwijl het zweet van mijn hoofd gutst. Het is me niet helemaal aan te zien (beetje wel), maar menig Obese kandidaat heeft een betere conditie dan ik, nog vóórdat Radmilo met ze aan de slag gaat.

Ik ben benieuwd. Maar waar ik nog benieuwder naar ben: of ik er iets van zal merken! Of het allemaal steviger wordt en misschien (hopelijk) ook wat slanker. Want daar doe ik het uiteindelijk voor! Weg met die flubjes, deukjes en kwabjes (die ik uiteraard alleen zelf zie), ik ben klaar voor strak!

Wie doet mee???

DE ONTMOETING

Een paar weken geleden.

Ik liep op station Rotterdam. Het nieuwe station. Strak, modern, mooi. Een paar weekjes ervoor was ik er ook al geweest. Samen met vriendin D. Die verliefd is op Rotterdam. Wat ik op zich best kan begrijpen. Gelukkig woont ze er nog in de buurt.

Die dag, het was een zaterdag, liep ik er met mam en D. We waren vanuit Denekamp uitgenodigd voor een weekend. D wilde mam Rotterdam laten zien. En de dag erna Den Haag. En dus gingen we dat hele weekend de übertoerist in eigen land uithangen.

We waren laat. Want we hadden natuurlijk file onderweg. En bovendien ben ik altijd laat, dus het lag wel enigszins in de lijn der verwachting. Dus toen we aankwamen bij D gingen we meteen de stad in. Een stukje met de trein. En zo belandden we op station Rotterdam. We liepen door de grote stationshal, waar je best een half dagje zou kunnen shoppen. Een soort Schiphol, maar dan in het klein. En met treinen in plaats van vliegtuigen.

We liepen richting uitgang toen ik hem opeens zag. Een bekend gezicht. Een gezicht dat ik ergens van kende. Maar waarvan? Ik was even in de war. Want ik wist meteen zeker dat ik hem níét kende. En toch kende ik hem! Een paar seconden dacht ik onbewust na. Zo'n bekend gezicht, maar niet wetend waarvan. Was hij een bekende Nederlander? Of misschien wel een bekende van elders ter wereld? Een acteur uit Amerika of een model uit de H&M brochure? Tot ik het opeens wist. Van Facebook! Ik kende hem van Facebook!

Maar ik kende hem niet. Dus ik moest hem via iemand anders kennen. Iemand die foto's van hem plaatste. Hem tagde in berichten, die dan op mijn startpagina in beeld kwamen. Het duurde een luttele seconde voordat ik de link had gelegd. S! Mijn oud-collega S! S! Met wie ik zoveel lol had gehad toen we voor Hilton werkten. Op Curaçao. Waar hij vandaan kwam. S, die al sinds jaar en dag in Rotterdam woont. Die ik nooit meer gezien heb. Al een een jaar of zes niet. Van hem kende ik het hoofd van deze gast!

Als vanzelf gleden mijn ogen naar de persoon die naast het bekende gezicht liep. Een handsome dark man. Was dat wie ik dacht dat het was?

Het was hem. Dus ik stopte met lopen, terwijl D en mam gewoon verder liepen. Ik kon niet gewoon doorlopen alsof ik hem niet had gezien. En D en mam zouden het vanzelf wel merken dat ik er niet meer was.

"S!!!" riep ik vol verbazing uit. Ik liet nog net niet mijn tas uit mijn handen vallen.

Hij hoorde het. En draaide zich om. Want hij en het bekende hoofd waren me inmiddels nietsvermoedend in de drukte voorbij gelopen. Hij zag me. Zijn ogen werden groot.

"Wat???" riep hij. "Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!! Dit kán niet!"

Vol wederzijdse verbazing liepen we op elkaar af. Alsof de tijd had stilgestaan. Alsof we elkaar niet in ál die tussenliggende jaren (o my, o my, wat klinkt dat oud, suf en wollerig) niet gezien hadden. Alsof we niet elkaar nooit meer zien en alsof we gisteren nog de grootste fun hadden om Mr. Russel Jack, die in 'ons' hotel verbleef. Alsof het zo moest zijn.

Hij gaf me een dikke knuffel. En ik hem. We bleven maar herhalen dat dit gewoon niet kon. Dat de kans dat we elkaar hier op dit moment zomaar out of the blue zouden treffen, zo klein was dat het bijna niet mogelijk was. Maar sommige dingen moeten gewoon zo zijn. En daar was dit er eentje van.

We hadden elkaar werkelijk níéts te vertellen. Want alles wat we van elkaar zouden moeten weten, wisten we al via Facebook. Dat ik mijn baan verlies, dat hij juist net een nieuwe baan heeft. Dat hij de avond ervoor was wezen stappen met de jongeman met het bekende hoofd naast hem, dat soort dingen.

We spraken af om af te spreken. Zo gaat dat tegenwoordig. Dat je gaat afspreken om een datum te plannen om af te spreken. We maakten een foto. Uiteraard voor Facebook. En die week erna kreeg ik van menigeen de vraag wie toch die knapperd was met wie ik strálend op de foto stond. Of hij mijn vriendje was, werd me zelfs gevraagd.

Nu weet ik niet helemaal zeker of de jongeman met het bekende hoofd ook daadwerkelijk zijn vriend is. Zó ver kwamen we dus niet tijdens onze kortstondige meeting. Maar dat antwoord krijg ik vast als we écht gaan afspreken. Maar ik weet wél dat hij dat zomaar zou kunnen zijn. Want nee. Hoe leuk S ook is. Hoe mooi onze foto ook was en hoe mooi we ons ook zouden kunnen voortplanten... Hij valt niet op vrouwen. Dat weet ik dan wel weer zeker.

Hij leest dit stukje vast. En zal me dan (natuurlijk via Facebook) laten weten of ik onze foto hier op mijn blog mag plaatsen. En dan zal menig vrouwspersoon het met me eens zijn. Zoveel single ladies en dan valt hij niet op vrouwen.

Such a waste!