Voor degenen die het ontgaan was: Ik zit nu al bijna drie maanden thuis, omdat het de afgelopen periode erg lastig was een nieuw detacheringsproject te vinden. Niet werkloos thuis dus, want die tijd hebben we twee jaar geleden al gehad en laten we die periode alsjeblieft zo snel mogelijk vergeten, maar meer 'projectloos'.
Vorige week kreeg ik echter mail van mijn werk. Dat ik deze week drie intakegesprekken zou hebben. Drie! Zo heb je wéken niets en heb je alle tijd om de badkamer te schilderen en een inbouwkast in elkaar te boren en zo heb je er opeens drie! Gister twee en vandaag eentje.
Om half twaalf gisterochtend stond de eerste gepland. In Roelofarendsveen of all places. Nee, niet naast de deur inderdaad, maar dat maakt me niets uit. Sterker, dat vind ik juist wel leuk, zo ver van huis. De tweede was in Zaandam, inderdaad ook niet dichtbij, maar wel weer dichtbij Roelofarendsveen (wat de gemiddelde Roelofarendsveenaar en Zaandammer ongetwijfeld niet met me eens zullen zijn, maar ik vind alles wat in de Randstad ligt nou eenmaal dichtbij elkaar) én dichtbij Amsterdam, de grote boze hoofdstad (volgens één van de teamleiders van de afdeling waar ik zou komen te werken, slechts twaalf minuten!) en dát vind ik wat je noemt de kers op de taart. Hoe het ook zij, de gesprekken waren de afgelegde kilometers meer dan waard.
Want toen ik op de terugweg om vijf uur een dikke vette quarter pounder met franse frietjes bij de McDonalds langs de snelweg aan het naar binnen werken was, werd ik gebeld. Door mijn werk.
"Ik heb goed en slecht nieuws," zei mijn collega.
"Ow?" antwoordde ik, terwijl ik net een frietje wegslikte, "Vertel..."
"Ik zal maar met het slechte nieuws beginnen," ging mijn collega verder, "en dat is namelijk dat je gesprek morgen niet door zal gaan."
Ik schrok. Wat was er nu weer?
"Waarom niet?" vroeg ik voorzichtig.
"Omdat... En hier komt het goede nieuws... Je in Roelofarendsveen mag beginnen!"
Ik voelde dat mijn hartje een slag oversloeg. Van vreugde.
"Echt?" vroeg ik verbijsterd, omdat ik het niet kon geloven. De bank zou immers morgen nóg een gesprek met iemand anders hebben voor dezelfde functie.
"Dat gaat niet meer door," antwoordde mijn collega, "want blijkbaar heb jij zo'n verpletterende indruk gemaakt dat ze die ander niet eens meer hoeven spreken."
Ik viel stil van verbazing.
"En wanneer mag ik beginnen?" stamelde ik.
"Als het goed is volgende week al!"
Het gebeurt me niet vaak, maar ik viel stil van de plotselinge aangename verrassing. Ik wilde nog van alles vragen aan mijn collega, maar er kwam op dat moment niets in me op. Ik zei alleen dat ik het geweldig en fantastisch vond en dat ik er zin in had. Of zoiets. Hij lachte om mijn reactie en hing op met de mededeling dat hij me zou mailen.
Ik stond op, gooide het zakje van de quarter pounder en het frietdoosje, die inmiddels leeg op mijn dienblad lagen in de ton en liep naar buiten. Ongelooflijk, dacht ik. Volgende week al! In Roelofarendsveen. Ik hoopte meteen dat ik leuke collega's zou krijgen om de Bollenstreek mee te ontdekken. Ik startte de auto en reed weg. En ik realiseerde me opeens één ding:
Het is tijd om te ontwaken uit mijn winterslaap, want la vida loca is about to start again!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten