Kijk. Dat ik geen keukenprinses ben, dat is algemeen bekend.
Hoewel ik ooit in een ver verleden op de hotelschool zat, betekent dat niet dat ik goed kan koken. Dat zou op zich wel logisch zijn, maar dat is het dus niet. Hoe de vriendschap tussen mijn vriendin F en mij heeft stand gehouden of überhaupt heeft kunnen ontstaan op diezelfde school, is mij nog steeds een raadsel. Als ik namelijk tijdens onze praktijk kooklessen weer eens iets liet aanbranden, vergat om peper en zout toe te voegen en niet wist wat het verschil was tussen een teen knoflook en een stronkje peterselie, dan kookte ze me het liefst mee in de pan heldere juliennesoep die zij vakkundig op het vuur liet pruttelen terwijl ik erbij stond en ernaar keek.
"Ga jij maar het toetje maken!" riep ze dan geërgerd. En die lukten na drie jaar praktijklessen uiteindelijk best goed. Ach ja, ik legde me erbij neer. Ik had weer andere kwaliteiten, zullen we maar zeggen. En die vriendschap? Die was (en is nog steeds) puur gebaseerd op droge humor. Niet op kookkunsten.
Toen I en ik ons gisteren hier in het Thaise Chiang Mai opgaven voor een kookcursus brak me het zweet aan alle kanten uit. Ja hoor, dacht ik, alsof ik dat kán! We zouden eerst naar een marktje gaan. Hier, vlak achter ons guesthouse. Wat een heerlijkheden. Verse groenten, kruiden, vis, vlees, fruit. Teveel om op te noemen. De geur die er hing (de uitlaatgassen van voorbij tuffende scooters daargelaten) was heerlijk. Onze kookjuf legde ons haarfijn uit welk kruid waarvoor gebruikt werd.
We mochten alles aanraken en ruiken. Toen ze zei dat we overhoord gingen worden, kreeg ik een flasback naar vijftien jaar geleden (ja, zó lang geleden is het al) en was ik even bang dat ze het echt meende. Gelukkig maakte ze een grapje en liep ik uiteindelijk met een gerust hart, samen met de groep van zeven mensen terug naar de kookschool.
Vijf gerechten moesten we maken. Goeiedag, dacht ik! Vijf gerechten! Vijf! Ik mag al blij zijn dat eentje gaat lukken. Ik koos voor een rijst met cashewnoten en kip, springrolls, hot en sour soep met garnalen (too hot!) en Chiang Mai curry (een beetje minder hot).
En het was lékker! Naja, dacht ik. Dit kán bijna niet! Het smaakte gewoon net zo goed als in een restaurant hier aan de weg. En het was allemaal zo klaar. Even die pepertjes hakken, die kruiden fijn maken, de loempia's rollen. Ik draaide nergens mijn handen voor om. Hoppa! Overheerlijk. Ik wist niet dat ik zó goed kon koken! Ik weet zeker dat F versteld zou staan. Heb een kookboekje met alle recepten meegenomen. Want ik ga er uiteraard thuis wat mee doen. Zeg ik nu. Maar daar komt natuurlijk niks van. Tenzij ik mensen ga uitnodigen om te komen eten. Dan móét ik wel.
Dus F? Kom je in februari (vooruit, ook met je hubby en kroost) een keertje Thais bij me eten? Jij weet vast wel een goeie toko in de buurt...
Geen opmerkingen :
Een reactie posten