Het was weer zover. Ik had weer eens een bruiloft. Afgelopen vrijdag.
Zo'n bruiloft waar ik de hele dag voor uitgenodigd was. Zo'n feest buiten in de open lucht. De ceremonie in de brandend hete zon en 's avonds een dikke vette party van jewelste. Je weet wel. Zo'n feest waarvoor je er picobello wilt uitzien. Om 's avonds na al die indrukken van zo'n dag en alle alcoholische versnaperingen tijdens de party, compleet uitgeput te zijn en nog maar een schim te zijn van de uitgedoste look van het begin van de dag. Zo'n feest.
Om enig outfit-drama te voorkomen, zoals twee jaar geleden het geval was toen mijn vriendin M trouwde, (klik hier!) besloot ik de jurk van toen wederom aan te trekken. Ik had hem na het feest nooit meer gedragen en dat vond ik toch best zonde van de jurk. Hij was nog steeds prachtig, zag er nog uit als nieuw en het kwam niet eens in mij op om naar een andere jurk te kijken. Ik werd al moe bij de gedachte aan alle stress die het vinden van een jurk met zich meebrengt, dus ik ging op safe. Ik was al klaar voordat ik überhaupt de trouwdatum wist.
Afgelopen maandag googelde ik nietsvermoedend. Op jurken. Ik keek bij de Wehkamp en bij Steps. Vraag me niet waarom, want ik moet een antwoord schuldig blijven. Maar toen ik op de site van Steps de allermooiste jurk ooit zag, voelde ik paniek opkomen. Het zou net zo'n gestress worden als toen. Deze jurk móést ik hebben! Mijn hele voornemen om mijn 'oude' jurk weer aan te trekken verdween als sneeuw voor de zon en het leek alsof die gedachte nooit had bestaan. Ik moest en zou deze supercute zwart-witte jurk met polkadots hebben en wel nu!
De volgende dag belde ik naar de Steps-winkel. Tot mijn verbazing hadden ze 'mijn' jurk in mijn maat er nog hangen. Ze zou hem achter hangen. Die avond was geen optie voor mij om hem op te halen, dus ze zou hem er tot de volgende dag laten hangen. Tegelijkertijd vroeg ik mijn collega of ik de dag erop een uurtje eerder weg kon van werk. Ik zou hem dan ophalen in Enschede. En ook dat kon. Redelijk gemakkelijk allemaal.
Maar bij zo'n jurk horen natuurlijk schoenen. En ook díé vond ik die dinsdagavond heel gemakkelijk online bij de Wehkamp. Van Manfield. Echt súpergave sandaaltjes met een mooie hak. In zwart, dus ook gemakkelijk te dragen bij een andere outfit en ook nog eens in de sale. Ik sprong onder de douche en toen ik terugkwam en de bestelling wilde plaatsen, voelde ik wederom paniek opkomen. Uitverkocht, stond er in beeld. Was me in dat halve uurtje douchen nét iemand voor geweest!
n dag kon niet meer stuk.
Ik bleef googelen. Beslist.nl, fashionchick.nl, Sarenza, Intreza.nl, Manfield.com. Overal uitverkocht. Totdat ik op de site van Manfield zag dat ik kon zoeken op postcode. Dus dat deed ik. Ik koos voor een straal van 50 km. Ik gaf mezelf weinig kans. Online waren ze overal uitverkocht en dan zouden ze ergens in een fysieke winkel nog op voorraad zijn? Ik wilde het eigenlijk niet eens proberen en toen ik zag dat er in Enschede nog een paar zou zijn, geloofde ik het niet eens. Zal wel een foutje zijn, dacht ik.
Die woensdagmiddag was ik om tien over vijf in de stad. Girl on a shopping mission! Ik liep vanuit de parkeergarage in één streep naar de Manfield winkel. En daar stonden ze. In maat 36, verstopt tussen de schoenen in maat 37, ongeduldig op mij te wachten. Ik probeerde ze, ze pasten en binnen vijf minuten stond ik weer buiten. Linea recta naar twee deurtjes verder, de Stepswinkel. Mijn jurk werd gebracht, hij zat als gegoten, met als gevolg dat ik binnen een kwartier een complete bruiloftoutfit bij elkaar had gescoord. Zo gemakkelijk kon het dus ook.
De bruiloft was wederom prachtig. Alles wat ik nu erover zou zeggen zou niet genoeg zijn. Het was heel bijzonder en ontzettend mooi. De zon scheen, het gras was groen, de bruid was mooi, de bruidegom one piece of handsome, balonnen hingen overal, kinderen konden lekker spelen, er was eten, drinken, iedereen was goed gemutst en blij. Het was zoals een bruiloft hoort te zijn. Ik ben er dol op.
Waarom ik niemand had om mee te trouwen, werd me een paar keer gevraagd. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Toen de bruid haar boeket ging gooien en de single ladies hun best gingen doen om het te vangen, waren alle ogen op mij gericht. Van alle kanten werd me succes gewenst om het boeken te vangen, want blijkbaar wordt het me gegund. Erg lief. De bruid gooide het boeket achterover.
En ik? Ik ving het niet.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten